رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 آخر خبری زین دل تنگ بپرس شرح غمم از طرۀ شبرنگ بپرس

2 جانا چو خوری باده بهنگام صبوح احوال دلم ز نالۀ چنگ بپرس

1 چون نرگس نیم خفته بیدار شود بر یک قدمش دو سر پدیدار شود

2 چون مشعلۀ دو سر که بفروزندش وز جنبش باد سر نکونسار شود

1 ای دل ز حدیث چون نمی بارد زر کم کن ز سخن که کار زر دارد زر

2 گر خود همه تن زبان شوی چون سوسن چون نرگست از دیده برون آرد زر

1 عمری رخ یکدگر ندیدیم بچشم و امروز که در هم نگریدیم بچشم

2 با یکدگر احوال خود از بیم رقیب گفتیم با برو و شنیدیم بچشم

1 دیشب من و صبح از غمت دم نزدیم کمتر از یکی آه بود هم نزدیم

2 بودیم همه شب من و اختر تا روز درهم زده چشم و چشم برهم نزدیم

1 تا با لب تو لبم هم دآواز نشد وندر ره وصل با تو دمساز نشد

2 اگر گریه دو چشم من فراهم نامد وز خنده دهان من زهم باز نششد

1 هنگام صبوحست حریفان خیزید وان باقی دوشین بقدح در ریزید

2 یک لحظه ز بند نیک و بد بگریزید در بی خبریّ و بی خودی آویزید

1 ای بحر کف تو چون امل پنهاور لطف تو میان آب و آتش داور

2 روزی که کفت داروی حرمان بخشد از حال من شکسته دل یادآور

1 عشّاق نه از غم جوانی گریند یا از پی مال و سوزیانی گریند

2 چون چنگ همه ز تن درستی نالند چون شمع همه ز زندگانی گریند

1 چون موم بدست غم زبون باید شد و آنگه بآتش اندرون باید شد

2 ور روشنی می طلبی همچون شمع سوزان سوزان زخود برون باید شد