از جور که بر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 337
1. از جور که بر سرو بلندت مردند
در بند اسیر و مستمندت کردند
صاحبنظران از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 338
1. صاحبنظران چو شمع در بر گیرند
از هیچ حساب خویش کمتر گیرند
اقبال تو با از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 339
1. اقبال تو با سپهر و اختر بزند
نوک قلمت بانی شکّر یزند
چون کالبدم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 340
1. چون کالبدم ز روح وا پردازند
در کنج یکی تیره مغاک اندازند
چوگان زلفان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 341
1. چوگان زلفان که سوی میدان یازند
گوی از دل عاشقان غمگین سازند
با چشم تو باد از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 342
1. با چشم تو باد چشم عبهر بکند
سودای تو مرغ عقل را پر بکند
وقتست که بار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 343
1. وقتست که بار بلبل آشوب کند
فرّاش چمن ز باد جاروب کند
وقتست که بلبل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 344
1. وقتست که بلبل بگل آواز کند
این لابه در افزاید و آن ناز کند
وقتی که صبا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 345
1. وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند
ساز طرب از نوای بلبل شکند
قلب صف عقل عقربی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 346
1. قلب صف عقل عقربی می شکند
بازار هلال غبغبت می شکند
هر کو سر و زر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 347
1. هر کو سر و زر بیار تسلیم کند
خود را ز غم فراق بی بیم کند
با آنکه دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 348
1. با آنکه دلم ز وصل خرم نکند
یک ذره ز سرکشی خود کم نکند