رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 گفتی که دلت چند پیاپی سوزد بیچاره نه آتشست تا کی سوزد؟

2 ای نور دو چشم بنده بخشای بر آنک با سنگ دلی دل تو بروی سوزد

1 پیوسته دلم ز خرّمی پرهیزد هر جا که غمی بود در او آویزد

2 هر شام گهی حریف دردی باشد هر صبحدمی بروی غم برخیزد

1 باز این چشمم چه فتنه می انگیزد کز دزدی و خون هیچ نمی پرهیزد

2 گاهی نظر از خوش پسری می دزدد گه خون دلی برگذری می ریزد

1 شمعم که چو غم بقصد من برخیزد صد خصم مرا ز خویشتن برخیزد

2 دل خنده زنان برآورد جان ز گلو جان رقص کنان از سر تن برخیزد

1 مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد سودا بشب از دل قمر می خیزد

2 دیدم که شکر ز شام خیزد بسیار این شام عجب که از شکر می خیزد

1 تا با لب تو لبم هم دآواز نشد وندر ره وصل با تو دمساز نشد

2 اگر گریه دو چشم من فراهم نامد وز خنده دهان من زهم باز نششد

1 گل خواست که چون روی تو زیبا باشد وین خود چه خیالست و چه سودا باشد؟

2 حسنی باید چو حسن تو روز افزون یک روز نکویی همه کس را باشد

1 آنرا که چو تونگار در خور باشد باید که ز سیم و زر توانگر باشد

2 در گوش تو هر سخن که بی زر باشد از حلقة تو میان تهی تر باشد

1 ساقی که بلطف سمن تر باشد زنجیر برونهی نه در خور باشد

2 نی نی غلطم ساق تو آبیست روان زنجیر بر آب خود نکو تر باشد

1 گر قامت بنده زین بخم تر باشد بر پای بسان چنبرش سر باشد

2 هم عاقبت از زلف تو برخور باشد کآخر گذر رسن بچنبر باشد