از جور که بر سرو بلندت مردند از کمال‌الدین رباعی 337
1. از جور که بر سرو بلندت مردند
در بند اسیر و مستمندت کردند
صاحبنظران چو شمع در بر گیرند از کمال‌الدین رباعی 338
1. صاحبنظران چو شمع در بر گیرند
از هیچ حساب خویش کمتر گیرند
اقبال تو با سپهر و اختر بزند از کمال‌الدین رباعی 339
1. اقبال تو با سپهر و اختر بزند
نوک قلمت بانی شکّر یزند
چون کالبدم ز روح وا پردازند از کمال‌الدین رباعی 340
1. چون کالبدم ز روح وا پردازند
در کنج یکی تیره مغاک اندازند
چوگان زلفان که سوی میدان یازند از کمال‌الدین رباعی 341
1. چوگان زلفان که سوی میدان یازند
گوی از دل عاشقان غمگین سازند
با چشم تو باد چشم عبهر بکند از کمال‌الدین رباعی 342
1. با چشم تو باد چشم عبهر بکند
سودای تو مرغ عقل را پر بکند
وقتست که بار بلبل آشوب کند از کمال‌الدین رباعی 343
1. وقتست که بار بلبل آشوب کند
فرّاش چمن ز باد جاروب کند
وقتست که بلبل بگل آواز کند از کمال‌الدین رباعی 344
1. وقتست که بلبل بگل آواز کند
این لابه در افزاید و آن ناز کند
وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند از کمال‌الدین رباعی 345
1. وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند
ساز طرب از نوای بلبل شکند
قلب صف عقل عقربی می شکند از کمال‌الدین رباعی 346
1. قلب صف عقل عقربی می شکند
بازار هلال غبغبت می شکند
هر کو سر و زر بیار تسلیم کند از کمال‌الدین رباعی 347
1. هر کو سر و زر بیار تسلیم کند
خود را ز غم فراق بی بیم کند
با آنکه دلم ز وصل خرم نکند از کمال‌الدین رباعی 348
1. با آنکه دلم ز وصل خرم نکند
یک ذره ز سرکشی خود کم نکند