پیوسته دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 349
1. پیوسته دلم میل بسوی تو کند
نیک و بد خود به آرزوی تو کند
شاید که دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 350
1. شاید که دلم میل بسوی تو کند
زیبد که همیشه آرزوی تو کند
در کار جهان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 351
1. در کار جهان کسی که اندیشه کند
از هردوجهان بی خردی پیشه کند
بر یاد قدت دل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 352
1. بر یاد قدت دل رهی ناله کند
چون مرغ که بر سروسهی ناله کند
هر چند ز نرگس از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 353
1. هر چند ز نرگس صفت چشم کنند
ور چه مثل از رنگ رخ لاله زنند
آنها که مرا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 354
1. آنها که مرا بعشوه مغرور کنند
باروی توام حکایت از حور کنند
وقتست که گلها از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 355
1. وقتست که گلها بنیایند و روند
وز شرم رخت قفا نماید و روند
این قوم بجز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 356
1. این قوم بجز غصه و دردت ندهد
جز خون جگر هیچ بخودت ندهند
هر کس که رخ و از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 357
1. هر کس که رخ و قد نگارم بیند
بروی گل و سرو و شمع را نگزیند
آنان که طریق از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 358
1. آنان که طریق علم می پیمایند
و آنان که ز جهل ژاژها می خایند
دیده ز فراق از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 359
1. دیده ز فراق تو زیان می بیند
بر چهره زخون دل نشان می بیند
عشّاق نه از از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 360
1. عشّاق نه از غم جوانی گریند
یا از پی مال و سوزیانی گریند