پیوسته دلم میل بسوی تو کند از کمال‌الدین رباعی 349
1. پیوسته دلم میل بسوی تو کند
نیک و بد خود به آرزوی تو کند
شاید که دلم میل بسوی تو کند از کمال‌الدین رباعی 350
1. شاید که دلم میل بسوی تو کند
زیبد که همیشه آرزوی تو کند
در کار جهان کسی که اندیشه کند از کمال‌الدین رباعی 351
1. در کار جهان کسی که اندیشه کند
از هردوجهان بی خردی پیشه کند
بر یاد قدت دل رهی ناله کند از کمال‌الدین رباعی 352
1. بر یاد قدت دل رهی ناله کند
چون مرغ که بر سروسهی ناله کند
هر چند ز نرگس صفت چشم کنند از کمال‌الدین رباعی 353
1. هر چند ز نرگس صفت چشم کنند
ور چه مثل از رنگ رخ لاله زنند
آنها که مرا بعشوه مغرور کنند از کمال‌الدین رباعی 354
1. آنها که مرا بعشوه مغرور کنند
باروی توام حکایت از حور کنند
وقتست که گلها بنیایند و روند از کمال‌الدین رباعی 355
1. وقتست که گلها بنیایند و روند
وز شرم رخت قفا نماید و روند
این قوم بجز غصه و دردت ندهد از کمال‌الدین رباعی 356
1. این قوم بجز غصه و دردت ندهد
جز خون جگر هیچ بخودت ندهند
هر کس که رخ و قد نگارم بیند از کمال‌الدین رباعی 357
1. هر کس که رخ و قد نگارم بیند
بروی گل و سرو و شمع را نگزیند
آنان که طریق علم می پیمایند از کمال‌الدین رباعی 358
1. آنان که طریق علم می پیمایند
و آنان که ز جهل ژاژها می خایند
دیده ز فراق تو زیان می بیند از کمال‌الدین رباعی 359
1. دیده ز فراق تو زیان می بیند
بر چهره زخون دل نشان می بیند
عشّاق نه از غم جوانی گریند از کمال‌الدین رباعی 360
1. عشّاق نه از غم جوانی گریند
یا از پی مال و سوزیانی گریند