ای باد صبا ، از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 325
1. ای باد صبا ، بخاک پایت سوگند
از من بر خواجه بر زمین بوسی چند
یارم چو سوار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 326
1. یارم چو سوار سوی میدان راند
از دشمن و دوست جان و دل بستاند
ایّام بر آنست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 327
1. ایّام بر آنست که تا بتواند
یک روز مرا بکام خود ننشاند
پروانۀ تو عمید از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 328
1. پروانۀ تو عمید اصلاً بنخواند
شمعی که تو افروخته بودی بنشاند
بستان دلم،ارنه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 329
1. بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند
ور من ندهم بدم زمن بستاند
لعل تو طریق از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 330
1. لعل تو طریق مهربانی داند
هر شیوه که در لطف تو دانی داند
با عشق تو خوشدلی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 331
1. با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند
تو شاد بزی که رامش و کام نماند
اکنون که ز خوشدلی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 332
1. اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند
یک همدم پخته جزمی خام نماند
اهل طبرستان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 333
1. اهل طبرستان همه چون فاخته اند
کز سلّۀ بید خانه پرداخته اند
چشم و دل من زبس از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 334
1. چشم و دل من زبس که پر غم شده اند
در تاب فتاده اند و پر نم شده اند
زر رشتۀ خور از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 335
1. زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند
یکباره در روزه بما در بستند
نام کف تو چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 336
1. نام کف تو چو پیش دشمن بردند
گوهر ز دو چشم او بخرمن بردند