رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 در دولت وصلت ارزبیکارانم و اندر نظرت گر ز سبکسارانیم

2 زلف تو و نرگس تو دانند که ما غموخوار شکستگان و بیمارانیم

1 خصمت که ره قضای بد می جوید پیکارة تو نه از خرد می جوید

2 بر تیغ تو کرد خویشتن را عرضه بیچاره در اب مرگ خود می جوید

1 کاری که نبود از آن گزردم یک دم هرگز غم آن کار نخوردم یک دم

2 گفتند که یک دم بجزین کار مکن من در همه عمر خود نکردم یک دم

1 چون از دلم حکایتی ساز نهد یا از غم تو شکایت آغاز نهد

2 چون نای ز سینه بر آواز نهد هم عشق تود ستم بدهن باز نهد

1 از خار چو آمد گل رنگین بیرون اندوه کنیم از دل غمگین بیرون

2 کردند نظاره را عروسان چمن سرها ز دریچه های چو بین بیرون

1 وقتست که بلبل بگل آواز کند این لابه در افزاید و آن ناز کند

2 بلبل بسخن مضاحک آغاز کند تا گل بشکر خنده دهن باز کند

1 ای دل زر و سیم رامیندیش بخور آن روز پسین را غمی از پیش بخور

2 اندر غم این و آن بسر بردی عمر خوردی غم هر چیز، غم خویش بخور

1 گر زانکه ترا غم دلی روی نمود بس تنگ دلیت از آن نبایست افزود

2 بر بوی دل سوخته می آمد غم زان پیش تو آمد که دلش پیش تو بود

1 چون می شنوم برطمع خودپیروز زین پس منم ودلی قناعت اندوز

2 دانم که شکم خاره تر از چرخ نیم و او نیز بقرصی بسرآرد هر روز

1 ای شب بستان درازی از صبح بوام مگذار که باز خندد امشب لب بام

2 در عمر خود امشبم بدام آمد مرغ گر صبح بخندد بر مد مرغ از دام