رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 در عشق تو گر زین سپس ای مایۀ ناز چون گل بکفم چند درست آید باز

2 در پای تو چون شکوفه گر نفشانم چون نرگسم آن زر همه در چشم گداز

1 بستند گرو با نفس مشک تتار بوی گل و باد سحر وزلف نگار

2 هستند بر غم یکدگر گوهر بار چشم من و لعل یارم و ابر بهار

1 در عرضگه سپاهت ای شاه ز من حقّا که بچشم خویش دیدم روشن

2 از حلقة نعلها زمین زیر زره وز صفحۀ تیغها هوا در جوشن

1 چشم تو کزو در هوس یک نظریم گفتم نظری از و بجانی بخریم

2 با جان بداده چون بهم در نگریم باچشم تو همچو ابرویت سر بسریم

1 افتاد دلم در تک و پو مگذارش غم قصد همی کند برو مگذارش

2 دانی که چو چشمش همه بر تست نظر همچون نظر از چشم فرو مگذارش

1 دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد جان هم بغم تو داد بر بستر درد

2 چشمم بنخفت تا برو آبی ریخت پس هم بسر کوی تو در خاکش کرد

1 هر سوخته کو شادی عالم خواهد پیوند خود آن عارض خرم خواهد

2 گر زانکه غمی برویت آمد نشگفت غم نیز وصال نیکوان هم خواهد

1 ای خوی تو همچو اشک من رنگ آمیز وی بر دل من ز زلف تو رستا خیز

2 الحق چه نکو بیکدگر افتادند آن زلف دل آویز و دل زلف آویز

1 گر با تو بنای وصل آغاز نهیم روی از غم دل بنعمت و ناز نهیم

2 همچون پرگار این همه سرگردانی چندان باشد که سر بسر بازنهیم

1 چون زلف ترا کار ببالا برسید از وصل قدت بآرزوها برسید

2 گفتم چو بدان قامت زیبا برسید یا رب بچه نیکویی بدینجا برسید؟