رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 گفتم که چو مست شد مرا ناز آرد گر بوسه زنم برایگان بگذارد

2 افسوس که همچو نرگس آن بینایی مست است و هنوز چشم زر می دارد

1 چون رنگ رخ تو گل ببازار آرد در شهر بسی شور پدیدار آرد

2 گر یاد قدت کنم بر سرو سهی از شوق چو گلبن همه دل بار آرد

1 عشق تو گرم چه غم فراوان آرد نندیشم اگر هزار چندان آرد

2 یا کار غمت بسر برم مردانه با عشق تو روز من بپایان آرد

1 زلفت که دلم را بفغان می آرد از دل سیهی مرا بجان می آرد

2 هر کجا که حدیثی ز درازی گویند او سر ز فضولی بمیان می ارد

1 مهر تو نشان آب و گل می ببرد رخسار تو رونق چگل می ببرد

2 وان هندوی زلفت تو بچابک دستی ناگه زمیان چشم دل می ببرد

1 نام تو مرا چو بر زبان می گذرد صد چشمۀ نوش در دهان می گذرد

2 گفتی که چگونه می گذاری بی من؟ ناگفته بهست قصه ، هان می گذرد

1 می پنبۀ عقل هرزه گو داند کرد می چارۀ درد دل نکو داند کرد

2 تو می خور و کار غم بدو باز گذار کین خدمت غم بشرط او داند کرد

1 دیوان بگناه تو سفید باید کرد وز بهر تو دین و دل تبه باید کرد

2 تا حاصلش آن بود که از دور مرا دزدیده بروی تو نگه باید کرد

1 با غنچه صبا چو دست اندر کش کرد بشکفت ز شرم و چهره چون آتش کرد

2 دانست که نورسیده و ساده دلست او را بدوسه قراضه زر دلخوش کرد

1 چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد مستست و لیک کار هشیاران کرد

2 انصاف بجای خویشتن کرد همه گر مردمیی بجای بیماران کرد