گفتم که ترا ماه زمین می گویند از کمال‌الدین رباعی 361
1. گفتم که ترا ماه زمین می گویند
گفتا که چنینم نه چنین می گویند
راز من و تو چو هر کسی می گویند از کمال‌الدین رباعی 362
1. راز من و تو چو هر کسی می گویند
هر کس سخنی از هوسی می گویند
گر زانکه ترا غم دلی روی نمود از کمال‌الدین رباعی 363
1. گر زانکه ترا غم دلی روی نمود
بس تنگ دلیت از آن نبایست افزود
روزی دل من ز جست و جویی ناسود از کمال‌الدین رباعی 364
1. روزی دل من ز جست و جویی ناسود
پای طلبم ز بس تکاپو فرود
گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود از کمال‌الدین رباعی 365
1. گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود
لبخند یی از سر رعونت بنمود
روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود از کمال‌الدین رباعی 366
1. روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود
از ساده دلی رخ تو بر وی بخشود
انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود از کمال‌الدین رباعی 367
1. انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود
از بلعجبیم طرفه دستی بنمود
ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود از کمال‌الدین رباعی 368
1. ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود
مگذار که او از تو بود ناخشنود
تیغ تو گیاهیست که مردم درود از کمال‌الدین رباعی 369
1. تیغ تو گیاهیست که مردم درود
وز زخم زبان برو خطایی نرود
از بهر چه لاله بر سر کرد بود از کمال‌الدین رباعی 370
1. از بهر چه لاله بر سر کرد بود
گر نه دلش از رخ تو پر درد بود
خورشید اگر چه در جهان فرو برد از کمال‌الدین رباعی 371
1. خورشید اگر چه در جهان فرو برد
ز آمد شدنش دلی پر از درد بود
وقتی که مرا می طرب در سر بود از کمال‌الدین رباعی 372
1. وقتی که مرا می طرب در سر بود
یکسر سخنم ز باده و دلبر بود