گفتم که ترا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 361
1. گفتم که ترا ماه زمین می گویند
گفتا که چنینم نه چنین می گویند
راز من و تو چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 362
1. راز من و تو چو هر کسی می گویند
هر کس سخنی از هوسی می گویند
گر زانکه ترا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 363
1. گر زانکه ترا غم دلی روی نمود
بس تنگ دلیت از آن نبایست افزود
روزی دل من ز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 364
1. روزی دل من ز جست و جویی ناسود
پای طلبم ز بس تکاپو فرود
گل چو ز صبا حدیث از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 365
1. گل چو ز صبا حدیث رویت بشنود
لبخند یی از سر رعونت بنمود
روزی لبم از از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 366
1. روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود
از ساده دلی رخ تو بر وی بخشود
انگشت گزان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 367
1. انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود
از بلعجبیم طرفه دستی بنمود
ای دل اگرت چه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 368
1. ای دل اگرت چه دیده بس رنج نمود
مگذار که او از تو بود ناخشنود
تیغ تو گیاهیست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 369
1. تیغ تو گیاهیست که مردم درود
وز زخم زبان برو خطایی نرود
از بهر چه لاله از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 370
1. از بهر چه لاله بر سر کرد بود
گر نه دلش از رخ تو پر درد بود
خورشید اگر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 371
1. خورشید اگر چه در جهان فرو برد
ز آمد شدنش دلی پر از درد بود
وقتی که مرا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 372
1. وقتی که مرا می طرب در سر بود
یکسر سخنم ز باده و دلبر بود