رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 بستان دلم،ارنه غم زمن بستاند ور من ندهم بدم زمن بستاند

2 گر عشق تو خون من چنین خواهد ریخت سرمایۀ گریه هم زمن بستاند

1 طبرستان را شگفت جایی دیدم نمناک زمینیّ و هوایی دیدم

2 هر خار بنی یافتم و زوبینی هر شاخ گیایی ز کیایی دیدم

1 سحر بنفشه موی اگر بشکافد با زلف تو آن به که ز خود کم لافد

2 چون چشم خوش تو هم نباشد نرگس ورخود بکرشمه سیم در زر بافد

1 عمر تو که بر خیره چنان ضایع شد کوچک چیزی نبود کآن ضایع شد

2 فریاد از آن دم که تو آگاه شوی کآن چیست که از تو رایگان ضایع شد

1 گل گفت اگرت هست بتی مه وش خوش با من بنشین و بر رخش می کش خوش

2 من بر دل خویش کرده ام آتش خوش زان عمر بکام دل گذارم خوش خوش

1 از دیدن من چشم تو شد زان سان سیر از بس غم دل کرد مرا از جان سیر

2 باور نکند کسی که بر خوان وصال گشتند دومست از جگری بریان سیر

1 لطف تو بآشنا و بیگانه رسید زو بهره بهر دلی جداگانه رسید

2 از خلوت وصل و لذت گفت و شنید ما را همه آرزو و افسانه رسید

1 شمعم که چو باد هوسم بر سر زد بر تارک من افسر خاکستر زد

2 آب از چشمم دست بدامن درزد و آتش ز دلم سر بگریبان برزد

1 احوال منت باور اگر نیست ز کس ور این دو گواهت از رخ و اشک نه بس

2 بیماری من بچشم خود می بینی آشفتگیم نیز ز زلفت بررس

1 در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران چون دیدۀ نرگس از پی جان نگران

2 چون لاله ام از میان جان سوخته دل چون غنچه ام از درون دل جامه دران