آنرا که بوصل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 385
1. آنرا که بوصل تو پناهی نبود
بهتر ز عدم پناه گاهی نبود
آن شد که مرا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 386
1. آن شد که مرا دل و توانایی بود
در هجر توام روی شکیبایی بود
جایی که چنان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 387
1. جایی که چنان صید ز دامی برود
معذور بود دل ارز جا می برود
وقتست که گل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 388
1. وقتست که گل تاج سر انگشت شود
و افروخته چون آتش زردشت شود
چون باد اجل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 389
1. چون باد اجل هم نفس مرد شود
چون صبح زانده نفسش سرد شود
چون نرگس نیم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 390
1. چون نرگس نیم خفته بیدار شود
بر یک قدمش دو سر پدیدار شود
زین باقی عمر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 391
1. زین باقی عمر کام حاصل نشود
هیچ آرزویی تمام حاصل نشود
گر باد در آن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 392
1. گر باد در آن طرّة دلخواه شود
از بس خم و پیچ و تاب گمراه شود
گر سوز توام از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 393
1. گر سوز توام یک نفس آهسته شود
از دود راه نفس بسته شود
هرگونه زراه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 394
1. هرگونه زراه صدق گویند شود
مجموع بقول او پراگنده شود
وقتست که گل از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 395
1. وقتست که گل حریف پیمانه شود
بلبل ز کرشمه هاش دیوانه شود
تا لعل لبت چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 396
1. تا لعل لبت چو غنچه در خنده فزود
خون جگرم چو لاله بر رخ بالود