چشمت که همیشه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 397
1. چشمت که همیشه چشم من تر خواهد
وز پی آبی آب زهر در خواهد
هر سوخته کو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 398
1. هر سوخته کو شادی عالم خواهد
پیوند خود آن عارض خرم خواهد
دل باز مرا خوار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 399
1. دل باز مرا خوار و خجل می خواهد
از من رخ آن شمع چگل می خواهد
چون از دلم حکایتی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 400
1. چون از دلم حکایتی ساز نهد
یا از غم تو شکایت آغاز نهد
شاها کرمت ز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 401
1. شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید
مثل تونه چشم دید و نه گوش شنید
چون کیسۀ غنچه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 402
1. چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید
غمّازی کرد و پرده بروی بدرید
گفتی دودلی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 403
1. گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید
بهتان چنین نهی تو بر من شاید
باغ از گل و لاله از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 404
1. باغ از گل و لاله ار چه می آراید
بی روی تو دل دمی کجا آساید
این مردم چشم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 405
1. این مردم چشم من همی نا ساید
در جستن تو جهان همی پیماید
آنرا که بدت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 406
1. آنرا که بدت زلف دلکش باید
همچون بادش ز آب مفرش باید
هرچند فضول از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 407
1. هرچند فضول عیش کم می باید
چیزی ز برای دفع غم می باید
گل را همه ساز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 408
1. گل را همه ساز و رنگ و بومی باید
با یار منش آب بجو می باید