چشمت که همیشه چشم من تر خواهد از کمال‌الدین رباعی 397
1. چشمت که همیشه چشم من تر خواهد
وز پی آبی آب زهر در خواهد
هر سوخته کو شادی عالم خواهد از کمال‌الدین رباعی 398
1. هر سوخته کو شادی عالم خواهد
پیوند خود آن عارض خرم خواهد
دل باز مرا خوار و خجل می خواهد از کمال‌الدین رباعی 399
1. دل باز مرا خوار و خجل می خواهد
از من رخ آن شمع چگل می خواهد
چون از دلم حکایتی ساز نهد از کمال‌الدین رباعی 400
1. چون از دلم حکایتی ساز نهد
یا از غم تو شکایت آغاز نهد
شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید از کمال‌الدین رباعی 401
1. شاها کرمت ز قاف تا قاف رسید
مثل تونه چشم دید و نه گوش شنید
چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید از کمال‌الدین رباعی 402
1. چون کیسۀ غنچه را صبا پر زردید
غمّازی کرد و پرده بروی بدرید
گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید از کمال‌الدین رباعی 403
1. گفتی دودلی تو ، از تو کاری ناید
بهتان چنین نهی تو بر من شاید
باغ از گل و لاله ار چه می آراید از کمال‌الدین رباعی 404
1. باغ از گل و لاله ار چه می آراید
بی روی تو دل دمی کجا آساید
این مردم چشم من همی نا ساید از کمال‌الدین رباعی 405
1. این مردم چشم من همی نا ساید
در جستن تو جهان همی پیماید
آنرا که بدت زلف دلکش باید از کمال‌الدین رباعی 406
1. آنرا که بدت زلف دلکش باید
همچون بادش ز آب مفرش باید
هرچند فضول عیش کم می باید از کمال‌الدین رباعی 407
1. هرچند فضول عیش کم می باید
چیزی ز برای دفع غم می باید
گل را همه ساز و رنگ و بومی باید از کمال‌الدین رباعی 408
1. گل را همه ساز و رنگ و بومی باید
با یار منش آب بجو می باید