رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 با عشق تو خوشدلی در ایّام نماند تو شاد بزی که رامش و کام نماند

2 شادیّ گریز پای از دست غمت بگریخت چنان کزو بجز نام نماند

1 اکنون که ز خوشدلی در ایّام نماند یک همدم پخته جزمی خام نماند

2 دست طرب از ساغر می باز مگیر امروز که دستگیر جز جام نماند

1 اهل طبرستان همه چون فاخته اند کز سلّۀ بید خانه پرداخته اند

2 زان همچو شکر در آب بگداخته اند کایشان چو شکر خانه زنی ساخته اند

1 چشم و دل من زبس که پر غم شده اند در تاب فتاده اند و پر نم شده اند

2 وانگه ز برای کشتن آتش غم خون دل و آب دیده در هم شده اند

1 زر رشتۀ خور زتاب شب بگسستند یکباره در روزه بما در بستند

2 تا پای و سر شام و سحر نشکستند تا روز و شب از آمد و شد ننشستند

1 نام کف تو چو پیش دشمن بردند گوهر ز دو چشم او بخرمن بردند

2 روز طرب از بزمگهت زر و درم نرگس بکلاه و گل بدامن بردند

1 از جور که بر سرو بلندت مردند در بند اسیر و مستمندت کردند

2 شمعی ، چه عجب که کند داری بر پای سروی، چه عجب که تخته بندت کردند

1 صاحبنظران چو شمع در بر گیرند از هیچ حساب خویش کمتر گیرند

2 چون آفت بود خویشتن بشناسد حالی سر خود بدست خود برگیرند

1 اقبال تو با سپهر و اختر بزند نوک قلمت بانی شکّر یزند

2 وقتست که در چمن بنام کرمت بلبل بکند خطبه و گل زر بزند

1 چون کالبدم ز روح وا پردازند در کنج یکی تیره مغاک اندازند

2 از یاد لب تو بر دهان آرد آب هر کوزه که از خاک منش بر سازند