رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای غمزۀ خونریز تو چون پیکان تیز کردم بدم تو آتش هجران تیز

2 گر زآنکه زبان دشمنان کند شود من بر لب تو باز کنم دندان تیز

1 زلف تو اگر جعد بغایت نبود جز راستیی ازو حکایت نبود

2 چون نیست درو کژیّ و ناهمواری شکرار نکنم جای شکایت نبود

1 آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن از مهر شده بیک نظر آبستن

2 لعلی بهزار خرده زر آبستن چون پیکانی بصد سپر آبستن

1 کس در غم نیستی نماند همه عمر باشد که بکام بگذاراند همه عمر

2 آتش نه نخست زاد در سوخته یی؟ بس اطلس آتشی دراند همه عمر

1 یارم بسخن دوش همی سفت شکر زوگوش بخروار همی رفت شکر

2 گفتم که چه چیزست بدین شیرینی؟ پسته بدلی شکسته میگفت ، شکر

1 بی یاد تو از من نفسی برناید با محنت هجر تو کسی برناید

2 گفتی که فلان در سر این کار شود ترسم که بدین کار بسی برناید

1 از بهر چه عیش آشکارا نکنیم چون گل علم نشاط برپا نکنیم؟

2 تا چند ز کرد و خورد؟ بل تا دوسه روز جز می نخوریم و جز تماشا نکنیم

1 کار همه دنیا بمرادت شده گیر پس عمر برفته و اجل آمده گیر

2 گویی بمراد خویش دستی بزنم خود نتوانی و گر توانی زده گیر

1 بسیار بدیدم و چو تو کم باشد یاری که برنج یار خرم باشد

2 نازک دل و زود سیر و بد پیوندی زان وصل تو چون پیاله یک دم باشد

1 چشم تو اگر نظر بغمخواران کرد مستست و لیک کار هشیاران کرد

2 انصاف بجای خویشتن کرد همه گر مردمیی بجای بیماران کرد