می نتوانم اشک فراوان بارید از کمال‌الدین رباعی 421
1. می نتوانم اشک فراوان بارید
خون جگر از دیده چو باران بارید
گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید از کمال‌الدین رباعی 422
1. گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید
تا ظن نبری که آن بعمدا ببرید
کو دیده که تا بر وطن خود گرید از کمال‌الدین رباعی 423
1. کو دیده که تا بر وطن خود گرید
بر حال دل و واقعۀ بد گرید؟
بیداری چشم و خواب بختم نگرید از کمال‌الدین رباعی 424
1. بیداری چشم و خواب بختم نگرید
بر دست فنا غارت رختم نگرید
هنگام صبوحست حریفان خیزید از کمال‌الدین رباعی 425
1. هنگام صبوحست حریفان خیزید
وان باقی دوشین بقدح در ریزید
چون زلف ترا کار ببالا برسید از کمال‌الدین رباعی 426
1. چون زلف ترا کار ببالا برسید
از وصل قدت بآرزوها برسید
لطف تو بآشنا و بیگانه رسید از کمال‌الدین رباعی 427
1. لطف تو بآشنا و بیگانه رسید
زو بهره بهر دلی جداگانه رسید
آنان که زوصلشان دلم می بالید از کمال‌الدین رباعی 428
1. آنان که زوصلشان دلم می بالید
جانم زفراقشان فراوان نالید
ای وصل تو بر تراز تمنای امید از کمال‌الدین رباعی 429
1. ای وصل تو بر تراز تمنای امید
ناپخته بمانده با تو سودای امید
گر در همه عمر خویش فرصت جوید از کمال‌الدین رباعی 430
1. گر در همه عمر خویش فرصت جوید
نا با من خسته دل حدیثی گوید
خصمت که ره قضای بد می جوید از کمال‌الدین رباعی 431
1. خصمت که ره قضای بد می جوید
پیکارة تو نه از خرد می جوید
ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر از کمال‌الدین رباعی 432
1. ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر
در خدمت تو صف زده در یکدیگر