می نتوانم اشک از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 421
1. می نتوانم اشک فراوان بارید
خون جگر از دیده چو باران بارید
گر تیغ سر انگشت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 422
1. گر تیغ سر انگشت تو صد را ببرید
تا ظن نبری که آن بعمدا ببرید
کو دیده که تا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 423
1. کو دیده که تا بر وطن خود گرید
بر حال دل و واقعۀ بد گرید؟
بیداری چشم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 424
1. بیداری چشم و خواب بختم نگرید
بر دست فنا غارت رختم نگرید
هنگام صبوحست از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 425
1. هنگام صبوحست حریفان خیزید
وان باقی دوشین بقدح در ریزید
چون زلف ترا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 426
1. چون زلف ترا کار ببالا برسید
از وصل قدت بآرزوها برسید
لطف تو بآشنا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 427
1. لطف تو بآشنا و بیگانه رسید
زو بهره بهر دلی جداگانه رسید
آنان که زوصلشان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 428
1. آنان که زوصلشان دلم می بالید
جانم زفراقشان فراوان نالید
ای وصل تو بر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 429
1. ای وصل تو بر تراز تمنای امید
ناپخته بمانده با تو سودای امید
گر در همه عمر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 430
1. گر در همه عمر خویش فرصت جوید
نا با من خسته دل حدیثی گوید
خصمت که ره قضای از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 431
1. خصمت که ره قضای بد می جوید
پیکارة تو نه از خرد می جوید
ماییم چو خر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 432
1. ماییم چو خر گه همه بر بسته کمر
در خدمت تو صف زده در یکدیگر