رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید باور کردم که رنگ آن بود پدید

2 زیرا که چو چشمهای نرگس می جست می دانستم که روی گل خواهد دید

1 وقتست که گل تاج سر انگشت شود و افروخته چون آتش زردشت شود

2 چون رای تو گیرد همه دل رو گیرد چون روی تو بیند همه تن پشت شود

1 نه عقل ز کار من شماری گیرد نه در دل من صبر قراری گیرد

2 اشکی که بخون جگرش پروردم هر لحظه ز چشم من کناری گیرد

1 گر باد شوم، در آیمت پیرامن ورکرد شوم، نشینمت بر دامن

2 سوی تو شدر وگر بود بسته چو چنگ هر یک رگ من بریسمانی در تن

1 زین باقی عمر کام حاصل نشود هیچ آرزویی تمام حاصل نشود

2 مستی که نشد زصافی خم حاصل هرگز که زدرد جام حاصل نشود

1 آن زلف نگر بر رخ آن شهره صنم آویخته بی جنگ و خصومت در هم

2 وان ابرو بین بشکل کشتی گیران سر سوی سر آورده و قدها زده خم

1 عمری بودم بخدمتت بسته میان در ساخته با غمت بهر سود و زیان

2 بر من چه جفاهای تو بینند عیان امروز چه گویتد ترا عالمیان؟

1 تا چند ازین غم فراوان خوردن؟ سیلیّ جهان بگردن جان خوردن

2 نان می نخوری تو از غم نان خوردن زین بیش غم بیهده نتوان خوردن

1 در مدح تو مر مرا پس از فکر دراز کم می آمد معانی خوب فراز

2 ان شاالله خدای توفیق دهد تا عذر ثنا بمرثیت خواهم باز

1 ای ترک سمن روی من ای جان و جهان از بهر خدا این چه میانست و دهان؟

2 آن روز که زاده یی تو در ترکستان تنگی دهان بد مگر و قحط میان؟