می خوارگی اندر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 409
1. می خوارگی اندر مه دی می باید
همدم همه ساله نای و نی می باید
آنرا که ز ملک از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 410
1. آنرا که ز ملک آب و جاهی باید
از خدمت چون تو پادشاهی باید
هر سال که غنچه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 411
1. هر سال که غنچه را قبا تنگ آید
سرمایه اش آن عارض گل رنگ آید
جانرا غم تو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 412
1. جانرا غم تو هیچ خوشتر ناید
کار دل من جز بغمت بر ناید
بی یاد تو از از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 413
1. بی یاد تو از من نفسی برناید
با محنت هجر تو کسی برناید
نه از دل کس بوی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 414
1. نه از دل کس بوی طرب می آید
نه رنگ شکر خنده ز لب می آید
شمعم که سرم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 415
1. شمعم که سرم آفت تن می آید
از پیرهنم بوی کفن می آید
هر بد که زگردش از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 416
1. هر بد که زگردش زمن می آید
سبحان الله نصیب من می آید
چشمم جو بران از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 417
1. چشمم جو بران روی نکو می آید
خونابه بجای آب ازو می اید
چون یادم از از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 418
1. چون یادم از آن روی نکو می آید
خونم بدل تیره فرو می اید
دی گفت صبا که از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 419
1. دی گفت صبا که گل بنزدیک رسید
باور کردم که رنگ آن بود پدید
چشم ز میان تو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 420
1. چشم ز میان تو نشان هیچ ندید
بیش از کمر تو در میان هیچ ندید