رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 چوگان زلفان که سوی میدان یازند گوی از دل عاشقان غمگین سازند

2 اوّل ز خودش بزخم دور اندازند و آنگاه دو اسبه از پیش می تازند

1 با چشم تو باد چشم عبهر بکند سودای تو مرغ عقل را پر بکند

2 ور گل نه باندام کند خدمت تو هم باد صباش پوست از سر بکند

1 وقتست که بار بلبل آشوب کند فرّاش چمن ز باد جاروب کند

2 گل پیرهن دریدۀ خون آلود از دست رخ تو بر سر چوب کند

1 وقتست که بلبل بگل آواز کند این لابه در افزاید و آن ناز کند

2 بلبل بسخن مضاحک آغاز کند تا گل بشکر خنده دهن باز کند

1 وقتی که صبا طرّۀ سنبل شکند ساز طرب از نوای بلبل شکند

2 بر گل شکنند عاقلان توبت خویش ابله باشد که توبه بر گل شکند

1 قلب صف عقل عقربی می شکند بازار هلال غبغبت می شکند

2 چشمم زغمت نیک گهر ریز شدست دریاب که ناموس لبت می شکند

1 هر کو سر و زر بیار تسلیم کند خود را ز غم فراق بی بیم کند

2 با دلبر خویش روی در روی آرد چون آینه هر که پشت بر سیم کند

1 با آنکه دلم ز وصل خرم نکند یک ذره ز سرکشی خود کم نکند

2 از رشک حرام کرد بر چشمم خواب تا دل طمع خیال ازو هم نکند

1 پیوسته دلم میل بسوی تو کند نیک و بد خود به آرزوی تو کند

2 و آنجا که رخت با گل رعنا کو شد رنگ رخ من پشتی روی تو کند

1 شاید که دلم میل بسوی تو کند زیبد که همیشه آرزوی تو کند

2 پروانه چو در فروغ رویت نگردد بگذارد شمع و قصد روی تو کند