رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 آن غنچۀ گل که طبع خرّم آورد در دیدۀ نازنین را از آن نم آورد

2 کامروز صباش بریکی دم آورد برگی که بخون دل فراهم آورد

1 همچون آواز یک زمانم برکش وانگاه چو چنگ تنگم اندر برکش

2 ور در تن من رگی نه بر پردۀ تست بیرون کن و دیگری بجایش درکش

1 جایی که چنان صید ز دامی برود معذور بود دل ارز جا می برود

2 در دامن اشک دست زد خون دل تا بر پی یار چند گامی برود

1 پیوسته ترا حال پریشان باشد خرج تو همه ز کیسۀ جان باشد

2 این مایۀ عمر صرف در چیزی کن کآنگاه که این نباشدت آن باشد

1 ساقی که بلطف سمن تر باشد زنجیر برونهی نه در خور باشد

2 نی نی غلطم ساق تو آبیست روان زنجیر بر آب خود نکو تر باشد

1 نام کف تو چو پیش دشمن بردند گوهر ز دو چشم او بخرمن بردند

2 روز طرب از بزمگهت زر و درم نرگس بکلاه و گل بدامن بردند

1 از خطّ تو شد بنفشه را پشت بخم و آمد ز پریشانی از آن سان برهم

2 کز زلف تواش باز نمی دانستم چون دیدمشان در پس گوش تو بهم

1 آن روز که بر خاطر عالی گذرم از عجب چو نرگس همه در خود نگرم

2 از کوی تو ار باد قبولی جهدم مانندۀ برگ گل ز شادی بپرم

1 گل خواست که چون روی تو زیبا باشد وین خود چه خیالست و چه سودا باشد؟

2 حسنی باید چو حسن تو روز افزون یک روز نکویی همه کس را باشد

1 هر چند ز نرگس صفت چشم کنند ور چه مثل از رنگ رخ لاله زنند

2 نه این چو رخ تست و نه آن چون چشمت با آنکه خود این چشم و چراغ چمنند