رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 زلف تو دلم برد و بقصد جان شد گفتم که بگیرمش زمن ترسان شد

2 در تاب شد از نخست و بر خود پیچید پس خم زد و در زیر کله پنهان شد

1 با ذوق لب تو باده گر می کوشد میدانم بیقین که خون رز می جوشد

2 نی نی که خود از شرم لبت دختر رز رنگ آوردست و رخ بکف می پوشد

1 روی تو نقاب همچنان می پوشد چون ابر که ماه آسمان می پوشد

2 چشمت ز کمان ابروان زیر نقاب می اندازد تیر و کمان می پوشد

1 سودای تو در چشم خرد ناخنه شد دئل سوخته و مهر تو آتش زنه شد

2 زلف تو ز روی تو همی نشکیبد زنگی دیدی که فتنه بر آینه شد

1 سحر بنفشه موی اگر بشکافد با زلف تو آن به که ز خود کم لافد

2 چون چشم خوش تو هم نباشد نرگس ورخود بکرشمه سیم در زر بافد

1 رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد یک دانۀ آبدار نیکو بچکد

2 بی خون چگر گهر فشاندی و کنون لعلی بهزار خون دل زو بچکد

1 بیداد جهان بسر نخواهد آمد و اندوه تو کارگر نخواهد آمد

2 صد چون تو بخاک اگر فرو خواهد شد هم آب بآب بر نخواهد آمد

1 خصم تو که سر تیز تر از تیر آمد در گردن او زره چو زنجیر آمد

2 از غصّه تیغت ار بمیرد شاید کز بخت بدش آب گلوگیر آمد

1 در زرم چوکس تو بآواز آمد نصرت با او. بطبع دمساز آمد

2 تیغ تو بقطع و فصل کار دشمن هر کجا که برفت سرخ رو باز آمد

1 بر یاد تو جان من چو دمساز آمد چون چنگ همه رگم بآواز آمد

2 پیش سخنت حدیث گوهر کردم بنگر تو که چون بروی من باز آمد