آسوده تنی کز از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 373
1. آسوده تنی کز تو بتیمار بود
شادان دل آن کز تو بغم خوار بود
صدرا تو مکن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 374
1. صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود
غماز همیشه خوار و بی قدر بود
جایی که فراق از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 375
1. جایی که فراق آن دلفروز بود
سنگین بود آن دل که نه پر سوز بود
خاک طبرستان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 376
1. خاک طبرستان ز طرب دلکش بود
خاراش همه سبزۀ دیباوش بود
چون روی ترا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 377
1. چون روی ترا آیینه در پیش بود
از رشک هزار حسرتم بیش بود
مهرت ز ستم همیشه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 378
1. مهرت ز ستم همیشه در میغ بود
نازت با من خصومت آمیغ بود
معشوقه چو شاهد از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 379
1. معشوقه چو شاهد و باندام بود
عاشق چه زبان که خوار و بد نام بود؟
آنرا که بمردمی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 380
1. آنرا که بمردمی اشارت نبود
الاحیوان ازو عبارت نبود
زلف تو اگر جعد از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 381
1. زلف تو اگر جعد بغایت نبود
جز راستیی ازو حکایت نبود
از خواجه مرا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 382
1. از خواجه مرا اگر نوازش نبود
هجوش نکنم نه ز آنکه سازش نبود
پیش از توغم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 383
1. پیش از توغم در نهان من بود
سودای تو مغز استخوان من بود
دی اسب مرا گفت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 384
1. دی اسب مرا گفت که نیکو نبود
کت خود غم اسب و علف او نبود