دوش آن دل خون از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 229
1. دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد
جان هم بغم تو داد بر بستر درد
هر کس که در آن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 230
1. هر کس که در آن قامت موزون نگرد
او را بقیاس خویش کوته شمرد
آن لاله نگر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 231
1. آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد
یک نیمه از آن صافی و یک نیمش درد
زین سر که زبان از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 232
1. زین سر که زبان دور باشت دارد
خصمان ترا بگفت و گو نگدارد
بر من چو لبت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 233
1. بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد
چشم تو روا بود گرش بشمارد
آیین ستمگری از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 234
1. آیین ستمگری که عالم دراد
در طبع بهار عدل می نگذارد
زلف تو از آن از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 235
1. زلف تو از آن باد که در سر دارد
جز بر گل لاله گام می نگذارد
خون گشته دلم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 236
1. خون گشته دلم با تو چنان خو داد
کاندوه ترا شادی جان پندارد
زلف تو که خون از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 237
1. زلف تو که خون خلق ازو می بارد
گیرم دل عاشقان همی آزارد
گر حلقۀ زلف از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 238
1. گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد
در حال دلش بکفر ایمان آرد
آن ماه که چرخ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 239
1. آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد
نقاش ازل مثل رخش ننگارد
اشکیم ز اندازه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 240
1. اشکیم ز اندازه برون می بارد
کم بود ازین سان که کنون می بارد