دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد از کمالالدین رباعی 229
1. دوش آن دل خون گشتۀ محنت پرورد
جان هم بغم تو داد بر بستر درد
هر کس که در آن قامت موزون نگرد از کمالالدین رباعی 230
1. هر کس که در آن قامت موزون نگرد
او را بقیاس خویش کوته شمرد
آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد از کمالالدین رباعی 231
1. آن لاله نگر چو ساغری آمده خرد
یک نیمه از آن صافی و یک نیمش درد
زین سر که زبان دور باشت دارد از کمالالدین رباعی 232
1. زین سر که زبان دور باشت دارد
خصمان ترا بگفت و گو نگدارد
بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد از کمالالدین رباعی 233
1. بر من چو لبت ببوسه شکّر بارد
چشم تو روا بود گرش بشمارد
آیین ستمگری که عالم دراد از کمالالدین رباعی 234
1. آیین ستمگری که عالم دراد
در طبع بهار عدل می نگذارد
زلف تو از آن باد که در سر دارد از کمالالدین رباعی 235
1. زلف تو از آن باد که در سر دارد
جز بر گل لاله گام می نگذارد
خون گشته دلم با تو چنان خو داد از کمالالدین رباعی 236
1. خون گشته دلم با تو چنان خو داد
کاندوه ترا شادی جان پندارد
زلف تو که خون خلق ازو می بارد از کمالالدین رباعی 237
1. زلف تو که خون خلق ازو می بارد
گیرم دل عاشقان همی آزارد
گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد از کمالالدین رباعی 238
1. گر حلقۀ زلف تو کسی زبشمارد
در حال دلش بکفر ایمان آرد
آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد از کمالالدین رباعی 239
1. آن ماه که چرخ بر رخش مهر آرد
نقاش ازل مثل رخش ننگارد
اشکیم ز اندازه برون می بارد از کمالالدین رباعی 240
1. اشکیم ز اندازه برون می بارد
کم بود ازین سان که کنون می بارد