تیغ تو که مرگ از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 121
1. تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست
سرچشمة آب نصرت اندر سراوست
می ده که دل ریش از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 122
1. می ده که دل ریش مرا مرهم اوست
سودازدگان عشق را همدم اوست
بی عیش و طرب از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 123
1. بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست
ناچار زهر غمی بیازارد دوست
برخاک درت بخت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 124
1. برخاک درت بخت مرا بخوابگهست
در کوی تو جان بقیمت خاک رهست
بشنو سخن باد از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 125
1. بشنو سخن باد که چون دلخواهست
بنشین که نه وقت آتش و خر گاهست
از چرخ کهن محنت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 126
1. از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست
وز نالۀ من همه جهان آوازه ست
گفتند دل تو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 127
1. گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست
دیوانگی او همه شهر افسانه ست
گفتم: ز تو خوبتر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 128
1. گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست
گفتا که چو من بعالم اندر هم نیست
دی گفت ندیدمت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 129
1. دی گفت ندیدمت درین روزی بیست
خیرست، کم آمدن چرا؟ موجب چیست؟
گر چه دل من چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 130
1. گر چه دل من چو شمع آتش خایست
این آتش من چو آب جار افزایست
در خدمت تو گر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 131
1. در خدمت تو گر تن من برپایست
آن هم نه بزور خویشتن برپایست
بس که بشب مرا از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 132
1. بس که بشب مرا خروش و زاریست
در دیدۀ خفتگان ز من بیداریست