رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 دی گفت مرا اسب در آنت چه شکست کاصطبل تو از زاویه های فلکست؟

2 نه آب درو، نه سبزه، نه کاه، نه جو این جای ستور نیست جای ملکست

1 بی مرگی اگر چه آشنایی مرگست از دست مده که آن نوای مرگست

2 چندین نکنی کوشش اگر بشناسی کآسایش زندگی بلای مرگست

1 از عشق دهانت دل مسکین تنگست گفتند فراخست و دلم زین تنگست

2 هر چند که در جهان فراخست دهان باری دهن فراخ شیرین تنگست

1 هر چند که روی لاله بس دلگسلست در هجر تو چشم من زر و بیش خجلست

2 سرتاسر عالم ار همه کام دلست هر چ آن نه غم تو باشد از من بحلست

1 غمهای فراخ من نه در خورد دلست گرم آتشی من از دم سرد دلست

2 فی الجمله کرم شادی عالم باشد با آن همه درد دل مرا درد دلست

1 بی روی تو شادی همه در درد دلست و احوال زمانه سر بسر درد دلست

2 عالم بهر آن صفت که باشد گویاش ما را ز میانه راه بر درد دلست

1 در حضرت عشق هر که او مقبولست هر آرزویی که او کند مبذولست

2 هر دل که نه او بعاشقی مشغولست در عالم جان او ز دلی معزولست

1 دلدار مرا ز هر چه خوشتر چشمست زان روی مرا همه نظر بر چشمست

2 شاید که جهان بروی او می بینم کان ماه چو خورشید سراسر چشمست

1 شمعم من اگر چه ز آتشم رنج تنست هجران ویم بتر ز گردن زدنست

2 گر باز گرفته ام بجان آتش را زانست که روشنایی چشم منست

1 تیغ تو که لب تا لب او دندانست دندان اجل در لب او پنهانست

2 در چشم حسودت ار چه آبی تنگست بسیار جهانگیرتر از طوفانست