تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست از کمال‌الدین رباعی 121
1. تیغ تو که مرگ جرعة ساغر اوست
سرچشمة آب نصرت اندر سراوست
می ده که دل ریش مرا مرهم اوست از کمال‌الدین رباعی 122
1. می ده که دل ریش مرا مرهم اوست
سودازدگان عشق را همدم اوست
بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست از کمال‌الدین رباعی 123
1. بی عیش و طرب دمی چو برنارد دوست
ناچار زهر غمی بیازارد دوست
برخاک درت بخت مرا بخوابگهست از کمال‌الدین رباعی 124
1. برخاک درت بخت مرا بخوابگهست
در کوی تو جان بقیمت خاک رهست
بشنو سخن باد که چون دلخواهست از کمال‌الدین رباعی 125
1. بشنو سخن باد که چون دلخواهست
بنشین که نه وقت آتش و خر گاهست
از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست از کمال‌الدین رباعی 126
1. از چرخ کهن محنت و دردم تازه ست
وز نالۀ من همه جهان آوازه ست
گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست از کمال‌الدین رباعی 127
1. گفتند دل تو الز خرد بیگانه ست
دیوانگی او همه شهر افسانه ست
گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست از کمال‌الدین رباعی 128
1. گفتم: ز تو خوبتر درین شهر بسیست
گفتا که چو من بعالم اندر هم نیست
دی گفت ندیدمت درین روزی بیست از کمال‌الدین رباعی 129
1. دی گفت ندیدمت درین روزی بیست
خیرست، کم آمدن چرا؟ موجب چیست؟
گر چه دل من چو شمع آتش خایست از کمال‌الدین رباعی 130
1. گر چه دل من چو شمع آتش خایست
این آتش من چو آب جار افزایست
در خدمت تو گر تن من برپایست از کمال‌الدین رباعی 131
1. در خدمت تو گر تن من برپایست
آن هم نه بزور خویشتن برپایست
بس که بشب مرا خروش و زاریست از کمال‌الدین رباعی 132
1. بس که بشب مرا خروش و زاریست
در دیدۀ خفتگان ز من بیداریست