رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 دی توبت من ز آستین برزد دست بشکست پیاله را د پنداشت که رست

2 امروز پیاله کمر کین در بست و آمد بقصاص توبتم را بشکست

1 غمگین دل من که شادمان از غم تست عمری گم کرد و جز رضای تو نجست

2 بر بوی تو زنده با تنی نیم درست چون باد صبا همی کشم پایی سست

1 ترکم سوی آما جگه آمد سر مست چون غمزۀ خود تیر و کمان اندر دست

2 هر تیر که چون منش ز خود دور انداخت نالان نالان برفت و در خاک نشست

1 این ساغر می که بر کف دست منست دانی که چراست نازنینم پیوست؟

2 چون آبله ییست دل پر از خون او نیز ز آتش دارم چو آبله بر کف دست

1 عید آمد و ساز پارسایی بشکست گل نیز چو روزه رخت برخواهد بست

2 دوران شرابست، مخب الّا مست گل بر سر پایست، منه جام از دست

1 تا هست ترا چراغ دانش در دست از پای طلب همی نباید بنشست

2 تا روشن گرددت که این جان شریف چون بگسلداز تو با که خواهد پیوست

1 چون دید بگاه رفتن از عزم درست بر رهگذر لب پی جانم شده سست

2 بگریست، مرا گفت نه هم روز نخست می گفتمت این کار نه اندازۀ تست؟

1 فرزند ترا اگر بکوهست نشست از کان هرگز قیمت گوهر نشکست

2 زین کار ترا نوید عمر ابدست کو جان عزیز تست با که پیوست

1 ای ترک حصاری همه چیزت بنواست الّا یک چیز کز تو آن عین خطاست

2 یک چشم تو مستور و دگر مست و خراب مستوری و مستیت بهم ناید راست

1 یک روز شبی چو شمع برخواهم خاست ورنیز زبانم ز کسان باید خواست

2 تا با تو کنم روشن و برگویم راست چون آتش و آب سرگذشتی که مراست