رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 شادی خوانم بنام غمهای ترا دادم لقب انصاف ستمهای ترا

2 رفتی تو و برمن دگری بگزیدی الحق چه توان گفت کرمهای ترا؟

1 تا گشت عتاب و جنگ با ماش فراخ شد تنگ شکر زان لب در پاش فراخ

2 گفتند فراخست دهان خوش او آن روزی جان ماست گو باش فراخ

1 یک ذره هوای من مسکینت نیست با ما نفسی ساختن آئینت نیست

2 در حسن سخن نمی رود آنت هست دعوی وفا می کنی و اینت نیست

1 آن بت که سوی دهانش رهبر سخنست نسرین بر و پسته لب و شکّر سخنست

2 بوسه ز دهان او کجا دارم چشم؟ چون با لب او مرا سخن در سخنست

1 چون دید صبا میان بستان گل را وز بی شرمی پیش تو خندان گل را

2 در حال در آویخت بپایش ز درخت پس کرد ز خار تیر باران گل را

1 گر چه کرمت ز من عنان باز گرفت دل دوستی ترا بجان باز گرفت

2 شهری همه در زبان گرفتند مرا کز من قلمت چرا زبان باز گرفت

1 چون آه دمادمم افتد سوز دل من در دل انجم افتد

2 با روی تو گر چشم مرا کار افتاد آری همه کارها بمردم افتد

1 فصّاد چو بررگ تو نشتر بگماشت خون در تن ازین تغابین نگذاشت

2 خون دید روان از رگ تو دل پنداشت کازرده شد آن رگی که با جانم داشت

1 زابشخور وصل بهره اشکست مرا گلگونۀ رنگ چهره اشکست مرا

2 چون چرخ ز خورشید و ستاره شب و روز چشمی و هزار قطره اشکست مرا

1 گه زلف بنفشه برکند باد صبا گه ساغر لاله بشکند باد صبا

2 گه لرزه بر آب افگند باد صبا و آنگه چه دم لطف زند باد صبا