رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 چون دید صبا میان بستان گل را وز بی شرمی پیش تو خندان گل را

2 در حال در آویخت بپایش ز درخت پس کرد ز خار تیر باران گل را

1 عید آمد و درد برقرارست مرا و آن غم که یکی بود هزارست مرا

2 چون عید ز روی آن نگارست مرا با عید دگر کسان چه کارست مرا؟

1 زابشخور وصل بهره اشکست مرا گلگونۀ رنگ چهره اشکست مرا

2 چون چرخ ز خورشید و ستاره شب و روز چشمی و هزار قطره اشکست مرا

1 در تن غم تو بجای جانست مرا سودای تو مغز استخوانست مرا

2 از عشق فرا گذشت این کار ار هیچ چیزیست ورای عشق آنست مرا

1 نه یاری ازین دلگسلی هست مرا نه جز غم عشق حاصلی هست مرا

2 وآنگه گویی مرا که دل خوش می دار خاموش، کدام دل؟ دلی هست مرا؟

1 زلف تو چنان بباد بر داد مرا کآورد ز خویشتن بفریاد مرا

2 چندان ز سر زلف تو افتاد مرا کز وصل رخ تو نیست خود یادمرا

1 کرد این طمع خام تبه نام مرا بیهوده بباد داد ایام مرا

2 قدری هیزم از تو طمع می دارم تا پخته کند این طمع خام مرا

1 دل بر تو نهم رغم بد اندیشان را وز تو نبرم ستیزۀ ایشان را

2 ور من بمثل بمیرم اندر غم تو عشق تو بمیراث دهم خویشان را

1 آنها که فلک وفا نداد ایشان را وصل من و تو بد اوفتاد ایشانرا

2 خواهند مرا ز خدمتت باز برند یا رب که زبان بریده باد ایشانرا

1 تیغ تو که بنده می‌کند شاهان را آورد بسی به راه گمراهان را

2 در دست تو یک قطرۀ آبست و لیک آبیست ز سر گذشته بدخواهان را