رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 گر بگشایم ز غصّه امشب لب را بر چرخ بسوزم از نفس کوکب را

2 ای صبح بیا تو نیز جانی می کن باشد که بهم روز کنیم این شب را

1 زلف تو که در سیه گری چا کرتست گویی که ز مشک افسری بر سر تست

2 سر بر زانو چرا نها دست چو من؟ آخر نه بناز روز و شب در بر تست؟

1 در آرزوی روی چو روزت شب نیست کین سوخته تا صبح دم اندر تب نیست

2 تو غرّه بدان مشو که گویاست لبم کم از همه تن جان بجز اندر لب نیست

1 کس را ز غم تو با طرب کاری نیست جز ناله مرا بروز و شب کاری نیست

2 مشغول بکار آب چشم تر ماست چشم تو چنان مست عجب کاری نیست؟

1 با آنکه زیان شدست یکسر قلمت هم می نکند یاد ز چاکر قلمت

2 هر چند که بر خطا قلم می نرود نامم بخطا نمی رود بز قلمت

1 دردیست اجل که نیست درمان او را بر شاه و وزیر هست فرمان او را

2 شاهی که بحکم دوش کرمان می خورد امروز همی خورند کرمان او را

1 گر افتدم آن ماه شبی مست بدست بسپارم جان خود بدو دست بدست

2 ور دامن یار نیست پیوست بدست دانم که گریبان خود هست بدست

1 گر لاله بهجران تو خوشدل بودست خون جگرش نگر که چون پالودست

2 بی روی تو غنچه خنده یی از دل زد وان نیز بدولت تو خون آلودست

1 در عمر مرا با تو شبی خوش بودست زان وقت هنوز چشم من نغنودست

2 باری بنده را طبیبی دانا در خدمت تو شبی دگر فرمودست

1 دل را هوس زلف دلارای گرفت یکباره شد اندر خم او جای گرفت

2 بر پای نهاد بند زلف مشکین کاریست دراز این که در پای گرفت