رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 از بس که تنم ز آتش دل بگداخت نتوان تنم از شمع همی باز شناخت

2 زین بیش مرا مسوز جانا که چو شمع هر شب تنی از موم نمی شاید ساخت

1 آن دل که بر اتش غمت صد ره سوخت از پهلوی من همه غم و درد اندوخت

2 خون گشت و همی رود ز چشمم همه روز این شب روی اندر سر زلفت آموخت

1 شاها چوبداد داد هر کس دادت داد طرب امروز بباید دادت

2 عالم بزبان سوسن آزادت می گوید: نو روز مبارک بادت

1 خواهی که هنروران نکودارندت با مونس روزگار بگذارندت

2 هان تا ندهی کتاب خود را بکسان ور نیز گروهای زرین آرندت

1 دربند کسی باش که یاری کندت پیوند بدان که خواستاری کندت

2 بل تا خود را چو حلقه می آویزد انکس که چو حلقه گوش داری کندت

1 روزی گیرم میان تو چون کمرت یا همچو قبا تنگ در آرم ببرت

2 ور هیچ شبی چو زلفت افتم بسرت چون خط تو ناخوانده در آیم ز درت

1 گیرم بنقاب در کشی رخسارت یا پست کنی رغم مرا گفتارت

2 دانم نتوانی بنهفتن باری چستی قد و چابکی رفتارت

1 از بس که کنم شام و سحر در کارت خون گشت مرا دل و جگر در کارت

2 گفتی که کنی یک نظر اندر کارم کردم چو نکردی آن نظر در کارت

1 باور نکنی که از من عشوه پرست بر بود دل شکسته آن نرگس مست

2 تا راست بگوید این سخن در رویت هم مردمک دیدۀ توکژ بنشست

1 ای عزم تو بر شکستن عهد درست ز آمد شدن تو پای اومید سست

2 خوابی که چو آیی کنم از چشمت جای اشکی که چو می روی همه دل با تست