رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 وقتست که قصد عالم پاک کنیم وین پشت دو تا گشته بر افلاک کنیم

2 خر پشته نشین قالبم می گوید وقتست که رو ی خیمه در خاک کنیم

1 غمگین دل من غم همه عالم خورد هر کجا که غمی دید همه در هم خورد

2 ناخورده غنی نماند شاید که کنون شادیّ دلم خورم که چندین غم خورد

1 زلف تو که می برد بآسانی دل من خیره بدادمش بنادانی دل

2 بر روی توش دوش پریشان دیدم بگذاشتم آنجا ز پریشانی دل

1 باور نکنی که خوب رویان یکسر اندر پی زر شوند، آنک بنگر

2 پیرامن گل بهر دوسه خردۀ زر صد روی نکو فتاده بر یکدیگر

1 انگشتریت بر دل خود کامه نهم وز حلقۀ او هزار هنگامه نهم

2 از خون جگر نگین لعلش سازم وزدیدۀ خود بدو دو بادامه نهم

1 هر کس که در آن قامت موزون نگرد او را بقیاس خویش کوته شمرد

2 چون روز نشاط و طرب ماست قدت کوتاه نماید چو بشادی گذرد

1 از عکس لبت دیده بدخشان گردد وز یاد رخت سینه گلستان گردد

2 بی روی توگر آب خورم چون گلبن اندر دل من چو غنچه پیکان گردد

1 ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من ناگشته بپرسشی بپیرامن من

2 یکبار درین تن بکمارم درگیر باشد که بسوزد دل تو بر تن من

1 ایّام بر آنست که تا بتواند یک روز مرا بکام خود ننشاند

2 عهدی دارد جهان که تا گرد جهان خود می گردد، مرا همی گرداند

1 امروز منم زبیم جان نا ایمن فردا ز عذاب جاودان نا ایمن؟

2 بیچاره کجا رخت سعادت بنهد آنکس که بود در دو جهان نا ایمن