رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 چون دست افق گلوی پروین گیرد عالم ز فروغ صبح آیین گیرد

2 از کوه چوپای مهر در سنگ آید بر بخت بد اندیش تو نفرین گیرد

1 گل در مه روزه همچنان می خندد گویی که بطنز بر جهان می خندد

2 می روشن و نو بهار و مردم هشیار گل را عجب آمدست از آن می خندد

1 دل در پی دلبر بسفر خواهد شد جان نیز برین عزم بدر خواهد شد

2 تا باز مرا ازو خبر خواهد شد بس آب جوی دیده در خواهد شد

1 دی گفت ز زیر لب خندانک امشب بر ما نمی خزی پنهانک؟

2 سبحان الله که چون فرو می بارد چندین همه لطف از دهنی چندانک

1 گل را همه ساز و رنگ و بومی باید با یار منش آب بجو می باید

2 سر تا قدمش روی نکو می باید کو را همه روز روی او می باید

1 مشکین خطی از بعب تو بر می خیزد سودا بشب از دل قمر می خیزد

2 دیدم که شکر ز شام خیزد بسیار این شام عجب که از شکر می خیزد

1 بگشاد بخنده لعل جان پرور خویش تا بگشادم بگریه چشم تر خویش

2 او مایۀ شادیت و من کان غمم او گوهر خود نمود و من گوهر خویش

1 ای دل کاری که نیست در خورد مکن چیزی که همی نبایدت کرد مکن

2 آزاد چو سرو باش و سر سبزبزی در بند جوی مباش ورخ زرد مکن

1 یارم ز جفا هیچ رها کرد؟ نکرد یک وعده که فرمود وفا کرد ؟ نکرد

2 هر تیر که چشم مستش انداخت بمن گویی بخطا یکی خطا کرد؟ نکرد

1 ماییم نهفته گریه در خنده چو گل مرده بدمی و از دمی زنده چو گل

2 خود را بهمه میان درافگنده چو گل و اندر همه مجمعی پراگنده چو گل