گفتی ز برای می که کمتر خور ازین از کمال‌الدین رباعی 721
1. گفتی ز برای می که کمتر خور ازین
آخر بچه عذر بر نداری سر ازین؟
شاهی که فلک بلندی اندوز داز او از کمال‌الدین رباعی 722
1. شاهی که فلک بلندی اندوز داز او
رخسارۀ خورشید بر افروزد از او
آن شمع که آفت سرست افسر او از کمال‌الدین رباعی 723
1. آن شمع که آفت سرست افسر او
فربه شود از اشک تن لاغر او
خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او از کمال‌الدین رباعی 724
1. خون گشت دلم ز زخم بی مرهم او
بر خاک چنانکه می شمردم دم او
هر صبح که خندید زخندیدن او از کمال‌الدین رباعی 725
1. هر صبح که خندید زخندیدن او
دیدم دل خود چاک چوپیراهن او
مشکین سر زلف یا رو نازک تن او از کمال‌الدین رباعی 726
1. مشکین سر زلف یا رو نازک تن او
کز ناز نگشت باد بیرامن او
در ساغر می گوهر دیرینۀ او از کمال‌الدین رباعی 727
1. در ساغر می گوهر دیرینۀ او
چون چهرۀ یارست در آیینۀ او
نه کوه گران پای بدارد با تو از کمال‌الدین رباعی 728
1. نه کوه گران پای بدارد با تو
نه باد سبک چخیر یارد با تو
هرچند که رفت آبرویم با تو از کمال‌الدین رباعی 729
1. هرچند که رفت آبرویم با تو
جز دوستی و مهر نجویم با تو
در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو از کمال‌الدین رباعی 730
1. در خلوت وصلت ای چو شکر لب تو
چون می نتوان نهاد لب بر لب تو
فخرست مرا از آن رخ فرخ تو از کمال‌الدین رباعی 731
1. فخرست مرا از آن رخ فرخ تو
صد شه نکنه آنچه کند یک رخ تو
با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو از کمال‌الدین رباعی 732
1. با آنکه بهیچ سان نیم در خور تو
باطل نکنم نام خود از دفتر تو