رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای مدح تو آورده قلم را بسخن وی ناطقه در وصف کفت بسته دهن

2 چون هر سخن آوری سخن از تو برد پس چون سخن آوری کنم پیش تو من؟

1 ای فتنه شده ززلف پستت بیدار خود می نشود نرگس مستت بیدار

2 زنهار روا مدار هر شب تا روز تو خفته و عالمی ز دستت بیدار

1 بیداری چشم و خواب بختم نگرید بر دست فنا غارت رختم نگرید

2 نه مرده، نه زنده، همچو باد نوروز اندر تن سست جان سختم نگرید

1 خوبان همه را صید توان کرد بزر خوش خوش بر وصلشان توان خورد بزر

2 نرگس که کله دار جهانست ببین کو نیز چگونه سر در آورد بزر

1 پیوسته دلم میل بسوی تو کند نیک و بد خود به آرزوی تو کند

2 و آنجا که رخت با گل رعنا کو شد رنگ رخ من پشتی روی تو کند

1 کردم ز سفر رمج و عنایی حاصل ناگشته مرا هیچ ز جایی حاصل

2 تن چون وزن کردم و ترسم نشود جز رشته فروی رشته تایی حاصل

1 دیدی که ز ناز بودم ای ماه زمین گردان شده چون پیاله زان دست بدین

2 باز آی و کنون چون خم می بازم بین خونین دل و سر گرفته و خانه نشین

1 دل را زرخ خوب تو می نگزیرد چون زلف تو زان قرار می نپذیرد

2 از کژ طبعی که مردم دیدۀ تست از چشم خوشت کناره یی می گیرد

1 آسوده تنی کز تو بتیمار بود شادان دل آن کز تو بغم خوار بود

2 آن تن که نه خستۀ تو افگار بود وان دل که نه کشتۀ تو مردار بود

1 د رعشق ز حیله ها که می پردازم تات از همه کس نهفته ماند رازم

2 مانند زبان شمع آنگه سوزم کز اشک بنزد خویش خندق سازم