رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 من دوش گشاده داشتم روزن چشم بستم ز گهر سلسله بر گردن چشم

2 تا روز بنوک مژّه از بی خوابی بر جیب سپهر دوختم دامن چشم

1 گم گشت دل از برم، یقین می دانم جز در بر تو نیست، چنین می دانم

2 خاک در تو بموی رو می روبم دل جویی را چاره همین می دانم

1 در عشق تو گر چه شهره ام در عالم زان روی که تا نهفته ماند حالم

2 مانند گل دو رنگ بر چهرۀ زرد گلگونه یی از خون جگر می مالم

1 روزی لبم از رخ تو بوسی بر بود از ساده دلی رخ تو بر وی بخشود

2 آشفتگی زلف تو دانم زینست در خط شدن لب تو باری چه بود؟

1 ای دل همه جام عاشقی نوش چو گل پیوسته لباس عاشقی پوش چو گل

2 پون شمع زبان آتشین دارد عشق زنهار مباش پنبه در گوش چو گل

1 چون هست بلای زندگی بیش از مرگ چندین چه کنی رنجه دل خویش از مرگ؟

2 گر زندگی اینست میندیش از مرگ جهدی بکن و بمیر خود پیش از مرگ

1 آمد دی و دستهای فرو بست از کار هر کاره که بود خلق، بنشست از کار

2 دست من و جام می کنون کز سرما هم کار بشد ز دست و هم دست از کار

1 خواهی بریار سیم بر، زر برکش چون شمع بسوی یارزر بر سرکش

2 خامش بنشین زبان بکام اندر کش بر دل نه سنگ و چون ترازو زرکش

1 در روزه چو نیست روی می نوشیدن گل را بچه کارست چنین خندیدن؟

2 مشکل کاری بوقت گل اندر پیش قندیل بجای ساتکینی دیدن

1 لب باز مگیر یک زمان از لب جام تا برداری کام جهان از لب جام

2 در جام جهان چو تلخ و شیرین بهمست این از لب یار خواه و آن از لب جام