زان پس که فدای از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 673
1. زان پس که فدای عشق تو کردم جان
بر من زچه خشمناکی ای جان و جهان
دلدار مرا اگر از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 674
1. دلدار مرا اگر فراخست دهان
گل را نه هم از خنده دهانست چنان
چون نیشکرم از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 675
1. چون نیشکرم کرده ز بیداد جهان
در سینۀ تنگ لفظ شیرین پنهان
در فرقت تو چو از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 676
1. در فرقت تو چو بلبلم نوحه گران
چون دیدۀ نرگس از پی جان نگران
برخیز و مخور از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 677
1. برخیز و مخور غم جهان گذران
بنشین و جهان بشادمانی گذران
از باد ببین از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 678
1. از باد ببین شکوفه را شبگیران
لرزنده شده چو دست و پای پیران
عمری بودم بخدمتت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 679
1. عمری بودم بخدمتت بسته میان
در ساخته با غمت بهر سود و زیان
ای رسم تو در از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 680
1. ای رسم تو در ناکس و کس پیوستن
عهدی داری بعهد ها بشکستن
آن غنچۀ دوشیزه از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 681
1. آن غنچۀ دوشیزه نگر آبستن
از مهر شده بیک نظر آبستن
نه بی رخت انتظار از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 682
1. نه بی رخت انتظار دانم کردن
نه جز غمت اختیار دانم کردن
ای حکم ترا نهاده از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 683
1. ای حکم ترا نهاده سرها گردن
در جنبر طاعتت فلک را گردن
زلف که گرفت از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 684
1. زلف که گرفت خون من در گردن
انداخت کمند عشق در هر گردن