رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 ای دیده ندیده چون تو دلخواهی خوش با بندۀ خود در آی گه گاهی خوش

2 گفتی که دلت خوشست، آری شک نیست عشق تو و آنگه دل و آنگاهی خوش

1 هر کس که رخ و قد نگارم بیند بروی گل و سرو و شمع را نگزیند

2 نه سرو بایستد بجای قد او نه شمع بجای روی او بنشیند

1 از گردش چرخ بی خرد می ترسم در هر حالی ز نیک و بد می ترسم

2 زان روی که بر کس اعتمادی بنماند از همرهی سایۀ خود می ترسم

1 انگشت گزان چو دیدمش خشم آلود از بلعجبیم طرفه دستی بنمود

2 گفتی دل من بدست در داشت که بود یک نیمه بخون خضاب و یک نیمه بدود

1 خون دل من بتم بصد ناز خورد مانند پیاله یی کز آغاز خورد

2 جانم چو پیاله بر لب آمد بامید باشد که دمی لبش بمن باز خورد

1 در طبع تو ناکسی و در دست تو زر گشتند مکقیم چون گهر در خنجر

2 بیرون نتوان کرد بصد تیغ و تبر نه از کف تو زر و نه از تیغ گهر

1 صدرا تو مکن غمز که آن غدر بود غماز همیشه خوار و بی قدر بود

2 رکنی سره قلب ننگردد هرگز داند همه کس که قلب در صدر بود

1 تا دورم از آن دو لعل جان آویزش با دیدۀ من خواب نکرد آمیزش

2 در فرقت روی او دو صف مژه ام بر هم نزنند جز گه خون ریزش

1 گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من روشن کنی از جمال خود مسکن من

2 مانندۀ پسته ام که بتوانی دید خونین دل من در استخوان تن من

1 دارم ز حیات غصّه ها بیش از مرگ پیوسته کنم شاد دل خویش از مرگ

2 گویی که بکام دل ببینم خود را گر خود همه یک روز بود پیش از مرگ