رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 مسکین دلم از درد نهانی دیدن شد سبز زروی زندگانی دیدن

2 اینک دل تنگم اربدانی حالش در وی نکر ارریش توانی دیدن

1 خاک طبرستان ز طرب دلکش بود خاراش همه سبزۀ دیباوش بود

2 هر کس که نبود پوشش ار زقصب از ابر همیشه بر سر او رش بود

1 از عمر عزیز خود برین خرسندم کآن روز که در غصّه بشب پیوندم

2 با دل گویم مؤده که از راه اجل یک منزل دیگر پس پشت افگندم

1 ای من ز پیت بخون بپرورده دو چشم وز موج سرشک بر سر آورده دو چشم

2 من کرده دو چشم چار در آرزویت تو از پی دیدنم یکی کرده دو چشم

1 از ضعف اگر کام ز هم بگشایم بنشینم و یکچند همی آسایم

2 شد قوّت آمدن ز دست و پایم زین پس مگرت بسربخدمت آیم

1 ای زلف توی که با همه نیرنگش می بوسه دهی بر آن لب می رنگش

2 آن غمزۀ او نه بس حریفست، مکن بازی فراخ با دهان تنگش

1 تا کرد بروی تو نظر مردم چشم عیشی دارد بس خوش وتر مردم چشم

2 هر شب ز غمت هزار میخیّ مژه برخود بدرد تا بسحر مردم چشم

1 رفت آنکه ز چشم اشک چو لولو بچکد یک دانۀ آبدار نیکو بچکد

2 بی خون چگر گهر فشاندی و کنون لعلی بهزار خون دل زو بچکد

1 دل گرچه امید وصل کمتر دارد اندوه ترا بناز در بر دارد

2 هرجا که رسد مردمک دیدۀ من از شکر خیال تو زبان تر دارد

1 بی روی تو صدره بگل ار برگذرم ممکن نبود که نیز در وی نگرم

2 ور چند بنفشه خرده کاری سازد با خّط تو سبلتش بیک جو نخرم