رباعیات کمال‌الدین اسماعیل

1 آن دل که نشد ز خطّت ای دوست برون از دایره وصل نه نیکوست برون

2 با من رگ چشم دوش در خون باری همچون رک چنگت آمد از پوست برون

1 خصمم که بگفت و گو درآمد با من ریش چو جوال دیدمش تا دامن

2 گفتم که در آن ریش جهم عقلم گفت با سگ بجوال در نشاید رفتن

1 گفتم ز فراق جاودان می ترسم تو در بر و من همان چنان می ترسم

2 آنگه ز زبان دشمنان ترسیدم و امروز ز چشم دوستانت می ترسم

1 دانی که چه مدّتست ای دلبر من تا بی سببی برفته یی از بر من

2 خود کس نفرستی و نبینی آخر تا بی توچها می گذرد بر سر من

1 گر دل زتو بگسلند بغم بشکنمش و آنگه زبر خویش بدور افگنمش

2 ور دیده بجز تو درست در کس نگرد یا پرکنمش زخون و یا برکنمش

1 زین گونه که شد خوار و فرو مایه هنر وز جهل پس افتاد بصد پایه هنر

2 یارب تو بفریاد رس آن مسکین را کش خانه سپاهان بود و مایه هنر

1 شب گر چه ز روشنی جدایی دارد او را دو طرف بروشنایی دارد

2 بیگانه ز حال دل منم ورنه دلم دیریست که با تو آشنایی دارد

1 بر سوز دل من دل آتش سوزد آب از نم چشم من تری اندوزد

2 شب تیرگی از روز سیاهم توزد غم ناخوشی از حالت من آموزد

1 آنان که طریق علم می پیمایند و آنان که ز جهل ژاژها می خایند

2 هر چند ز راه مختلف می آیند مقصود تویی چو راز دل بگشایند

1 گفتی که دلت چند پیاپی سوزد بیچاره نه آتشست تا کی سوزد؟

2 ای نور دو چشم بنده بخشای بر آنک با سنگ دلی دل تو بروی سوزد