غزلیات کمال‌الدین اسماعیل

1 سحرگهان که دم صبح در هوا گیرد صبا چراغ گل از شمع روز واگیرد

2 بگرید ابر بهاری و غنچه از سر لطف سرشک او همه در دامن قبا گیرد

3 هر آنچه سوسن آزاد بر زبان راند ز خوش زبانی او زود در صبا گیرد

4 چو افتد آتش خورشید در حراقة شب چراغ لاله از و روشنی فرا گیرد

1 سحرگهان که دم صبح در چمن گیرد چهار سوی چمن نافۀ ختن گیرد

2 نسیم افتان خیزان چو مست عربده جوی بباغ در جهد و جیب نسترن گیرد

3 خروش مرغان بر سرو بن چو دلشده یی که یار خود را بر پای در سخن گیرد

4 بشکل لاله نگر خال عنبرین بر لب چو یار خود را بر پای در سخن گیرد

1 دلم از آتش غم چنان می گدازد که شکّر در آب روان می گدازد

2 چو سایه ز خورشید هستیّ بنده ز مهرت زمان تا زمان می گدازد

3 دو رسته درت در یکی چشم سوزن تنم را چنان ریسمان می گدازد

4 چو نام لبت بر زبان بگذرانم ز ذوقم شکر در دهان می گدازد

1 اگر دلدار من روزی، نقاب از رخ بر اندازد بسا عاشق مه درپایش، بدست خود سر اندازد

2 بجانم در زند آتش ، چو زلفش عنبر افشاند دلم را آب گرداند، چو لعلش شکّر اندازد

3 هزاران گردن افرازان سر برکرده از هر سوی که تا او از سر صیدی، کمندی اندر اندازد

4 بدان تا عاشقانرا باد در دل کم جهد باری برو ز باد هر ساعت، گره بر عنبر اندازد

1 سوز عشقت جگر همی سوزد تاب رویت نظر همی سوزد

2 تو چه دانی ؟که آتش رخ تو نظر اندر بصر همی سوزد

3 هر چه از دیده بیش ریزم آب دل مسکین بتر همی سوزد

4 آنچنان سوخته جگر شده ام که دلم بر جگر همی سوزد

1 سحرگهان که صبا نافۀ ختن بیزد زمانه عنبر و کافور بر هم آمیزد

2 بگسترند عروسان باغ دامن خویش چو ابر برسرشان ز استین گهر ریزد

3 خیال دوست چو در چشم خفتگان بزند ز خواب مردمک دیده را بر انگیزد

4 ببوی آنکه مگر پی برد بخاک درش دلم چو بوی بباد هوا درآویزد

1 اومید آدمی بوصالت نمی رسد اندیشۀ خرد بکمالت نمی رسد

2 می گفت دل حدیث وصال تو ، عقل گفت: خاموش، این حدیث محالت نمی رسد

3 خورشید آتشین که چنو نیست گرم رو در گرد بارگیر جمالت نمی رسد

4 گفتم: دلم ز خدمت وصلت بصد بلا الّا بدست بوس خیالت نمی رسد؟

1 شب نیست کم ز هجر تو صد غم نمی رسد اشکم بچار گوشۀ عالم نمی رسد

2 اندر تو کی رسم؟ که نسیم سحرگهی در گرد آن کلالۀ پر خم نمی رسد

3 در چشم من برست قد سرو پیکرت زان پلک چشمهام فراهم نمی رسد

4 از بس که خاک کوی تو دردیده ها کشند جز گرد از او بدین دل پر غم نمی رسد

1 نام تو بر زبان من باشد شکر اندر دهان من باشد

2 ای خوشا زندگی که من دارم اگر آن لعل جان من باشد

3 ندهم بوسه جز که بر لب خویش گر دهان تو زان من باشد

4 عاشق زلف و فتنۀ رویت هر که باشد بسان من باشد

1 هر کرا زلف عنبرین باشد طبع اوبا وفا بکین باشد

2 چون بود بر رخ تو طرّۀ تو نقش چین بر حریر چین باشد

3 غمزۀ تو بچابکی ببرد دل که در هفتمین زمین باشد

4 در سر زلف تو همی گردد که دلم بردو خود همین باشد