غزلیات کمال‌الدین اسماعیل

1 رخت تاثیر آهی بر نتابد غمت هر دستگاهی بر نتابد

2 چنان نازک رخی داری که از دور بصد حیلت نگاهی برنتابد

3 رخت را برگ رویم نیست شاید زلالی برگ کاهی بر نتابد

4 دلم خود مختصر جاییست بس تنگ چنین انبه سپاهی بر نتابد

1 نفس باد صبا می جنبد غیرت مشک خطا می جنبد

2 سر و گویی سر حالت دراد می زند دست وز جا می جنبد

3 لالۀسوخته دل پنداری که هم از عالم ما می جنبد

4 شاخ از رقص نمی آساید کز سر برگ و نوا می جنبد

1 کسی که دل به سر زلف یار در بندد بروی عقل در اختیار در بندد

2 چو خلوتی طلبد دیده باخیال رخش به آب دیده همه رهگذار در بندد

3 برو چگونه نهم نام دلگشای که او اگر دلی بگشاید هزار در بندد

4 بتان چین همه از سر کله بیندازند زرشک چین قبا کان نگار در بندد

1 رنگ رویت بر ارغوان خندد لعل تو بر می جوان خندد

2 خنده خونین زند انار زرشک هر کجا آن دو نار دان خندد

3 با لبت گر برند نام شکر عقل چون پسته در دهان خندد

4 چون پدید آید از لبت دندان شکل پروین بر آسمان خندد

1 رخی چنان که ز خورشید و ماه نتوان کرد خطی چنان که ز مشک سیاه نتوان کرد

2 چگونه بوسه توان زد برای رخ نازک که از لطیفی در وی نگاه نتوان کرد

3 به پیش چهرۀ تو من ز غم دمی نزنم که پیش آیینه دانی که آه نتوان کرد

4 بترک وصل تو و دل بگفتم و رفتم بهرزه عمر گرامی تباه نتوان کرد

1 یار با ما وفا نخواهد کرد با خودم آشنا نخواهد کرد

2 نکند رای من وگر کند او بخت من خودرها نخواهد کرد

3 خوبی و بد خویی چو همزادند او ز همشان جدا نخواهد کرد

4 حاجت ما بروی خرّم اوست حاجت ما روا نخواهد کرد

1 زلف تو کان همه سرها دارد گوییا هیچ سرما دارد

2 گرد روی تو چرا حلقه کند گر نه با ما سر سودا دارد؟

3 سرکشی چون نکند هندویی کان همه نعمت و کالا دارد؟

4 من نگویم که چه دارد زلفت هر چه دارد همه زیبا دارد

1 رخ و زلفت از شگرفی، صفت بهار دارد خنک آنکه سر و قدّی ، چو تو در کنار دارد

2 لب لعل دل فریبت ، ز گهر حدیث راند سر زلف مشک بارت، ز بنفشه بار دارد

3 رخ چون مهت ندانم، که چه عزم دارد آیا اثری همی نیاید، که سر شکار دارد

4 که کمند عنبرین را زد و سوی حلقه کردست؟ که خدنگهای مشکین، چو زبان مار دارد؟

1 تاب جمال تو آفتاب ندارد با خم زلفت بنفشه تاب ندارد

2 کرد دلم شب خوش خیالت از یراک دیده درین عهد چشم خواب ندارد

3 غمزۀ خود را بآب چشم جلاده تیغ چه رونق دهد که آب ندارد؟

4 گفتمش : از من لب تو بوسه که پذرفت یا بدهد، یا مرا عذاب ندارد

1 دلبرم رسم خود چنین دارد که دل دوستان غمین دارد

2 از پی یک حدیث دامن گیر صد جواب اندر آستین دارد

3 حلقة زلف او ز بلعجبی چرخ پیروزه در نگین دارد

4 زلف پرچین زنگی آسایش حکم بر زنگبار و چین دارد