سحرگهان که دم صبح از کمال‌الدین اسماعیل غزل 61
1. سحرگهان که دم صبح در هوا گیرد
صبا چراغ گل از شمع روز واگیرد
سحرگهان که دم صبح از کمال‌الدین اسماعیل غزل 62
1. سحرگهان که دم صبح در چمن گیرد
چهار سوی چمن نافۀ ختن گیرد
دلم از آتش غم چنان از کمال‌الدین اسماعیل غزل 63
1. دلم از آتش غم چنان می گدازد
که شکّر در آب روان می گدازد
اگر دلدار من روزی، از کمال‌الدین اسماعیل غزل 64
1. اگر دلدار من روزی، نقاب از رخ بر اندازد
بسا عاشق مه درپایش، بدست خود سر اندازد
سوز عشقت جگر همی از کمال‌الدین اسماعیل غزل 65
1. سوز عشقت جگر همی سوزد
تاب رویت نظر همی سوزد
سحرگهان که صبا از کمال‌الدین اسماعیل غزل 66
1. سحرگهان که صبا نافۀ ختن بیزد
زمانه عنبر و کافور بر هم آمیزد
اومید آدمی بوصالت از کمال‌الدین اسماعیل غزل 67
1. اومید آدمی بوصالت نمی رسد
اندیشۀ خرد بکمالت نمی رسد
شب نیست کم ز هجر از کمال‌الدین اسماعیل غزل 68
1. شب نیست کم ز هجر تو صد غم نمی رسد
اشکم بچار گوشۀ عالم نمی رسد
نام تو بر زبان من از کمال‌الدین اسماعیل غزل 69
1. نام تو بر زبان من باشد
شکر اندر دهان من باشد
هر کرا زلف عنبرین از کمال‌الدین اسماعیل غزل 70
1. هر کرا زلف عنبرین باشد
طبع اوبا وفا بکین باشد
گر بر دل من رحم کند از کمال‌الدین اسماعیل غزل 71
1. گر بر دل من رحم کند یارچه باشد؟
ور یاد کند از من غمخوار چه باشد؟
دلبرم سوی سفر خواهد از کمال‌الدین اسماعیل غزل 72
1. دلبرم سوی سفر خواهد شد
کا رمن زیر و زبر خواهد شد