غزلیات کمال‌الدین اسماعیل

خیز در ده شراب گلگون را

آن چنان مست کن ز باده مرا

چون ز باده سرم شود گردان

خون من خورد چرخ ساغر شکل

ای روی تو آرزوی دل‌ها

ای حلقۀ زلف تو همیشه

بشکسته به جویبار عشقت

در انگله‌های زلف مشکینت

تا که برگرد سبزه لاله برست

نام روی تو می برد لاله

جز بیاد رخ تو گل نشکفت

سرو در خدمت قدت دامن

گل رخت بباغ در فکندست

بر راه صبا ز شکل غنچه

اسباب نشاط و عیش عالم

شد تشنه بخون لاله سوسن

هر کرا دل باختیار خودست

غمگساری ندارد و عجب آنک

گله از دوست چون کنم که مرا

دوست را هر که بهر خود خواهد

شاخ سر سبز و چمن دلشادست

غنچه تا روی به صحرا آورد

سرو در خدمت گل برپایست

بندۀ سوسن مشکین نفم

هر که اندر موسم گل همچو گل می خواره نیست

نرگس صاحب نظر تا دید احوال جهان

تا صبا شد حلّه باف و ابر شد گوهرفشان

گل ز بلبل طیره شد، زان جامه برخود پاره کرد

بس شگرفست کار و بار لبت

ای بسا جان و دل که چون زلفت

بلبم گوییا که باز خورد

سالها شد که مانده ایم دژم

کی بود؟کی بود؟ که در آیم ز درت

تا که از بوسه بتاراج دهم

آه کز زلف تو آمیخت دلم

همه فتنه شده بر یکدیگر

ندانم غنچه را بلبل چه گفتست

مگر رازی که او را با صبا بود

تو گویی آتش افتادست در خار

بجز در حلقۀ لاله نیایی