لشکر نوروز بصحرا رسید از کمال‌الدین غزل 97
1. لشکر نوروز بصحرا رسید
موسم شادیّ و تماشا رسید
می شنوم باز که باری دگر از کمال‌الدین غزل 98
1. می شنوم باز که باری دگر
رغم مرا کرده یی یاری دگر
زهی در حسرت آن چشم مخمور از کمال‌الدین غزل 99
1. زهی در حسرت آن چشم مخمور
فتاده نرگس سرمست رنجور
مخور ای دل غم بسیار مخور از کمال‌الدین غزل 100
1. مخور ای دل غم بسیار مخور
ور خوری جز غم دلدار مخور
دمید صبح، چه خسبی چو بخت من برخیز؟ از کمال‌الدین غزل 101
1. دمید صبح، چه خسبی چو بخت من برخیز؟
بساز چنگ و برآور خروش رستاخیز
ای ز روی تو آب بر آتش از کمال‌الدین غزل 102
1. ای ز روی تو آب بر آتش
دل ریشم متاب بر آتش
زهی مالیده رویت لاله را گوش از کمال‌الدین غزل 103
1. زهی مالیده رویت لاله را گوش
بما میزد زهی خطّ و بنا گوش
مکن بر من ستم جانا از ین بیش از کمال‌الدین غزل 104
1. مکن بر من ستم جانا از ین بیش
بکارت می نیاید به بیندیش
گشت آشکاره راز دلم بر زبان اشک از کمال‌الدین غزل 105
1. گشت آشکاره راز دلم بر زبان اشک
از چشم خلق ازآن بفتاد بسان اشک
گر من ز سوز عشق تو یک دم بر آوردم از کمال‌الدین غزل 106
1. گر من ز سوز عشق تو یک دم بر آوردم
دود از نهاد گنبد اعظم بر آوردم
تا دل اندر مهر دلبر بسته ام از کمال‌الدین غزل 107
1. تا دل اندر مهر دلبر بسته ام
در بروی خوشدلی در بسته ام