رباعیات در دیوان اشعار کلیم

1 ای همچو مگس بر همه طبعی تو گران طاعون صفت از تو محترز پیر و جوان

2 زانگونه ثقیلی که ز رفتن ماند افتد اگر از تو سایه بر آب روان

1 دریاست کفت سحاب می خیزد ازو یعنی سپرت که فتح می ریزد ازو

2 شمشیر شکست وز مصافش برگشت خرمن دیدیکه برق بگریزد ازو

1 شاها یکره بهر که افتد نظرت ایمن شود از حادثه چون خاک درت

2 خورشید نیارد که بر آن تیغ کشد خاکی که برو سایه فتد از سپرت

1 شاهی که حمایت خدایش سپر است مایل به سپر نه بهر دفع ضرر است

2 از هیچ مصاف رو نمی گرداند منظور شجاعتش ازین رهگذرست

1 تیغ غضبت خون همه اعدا ریخت یک بنده تو آب رخ دریا ریخت

2 جمعیتشان سبحه تزویری بود بگسست چو دانه بر درت سرها ریخت

1 این مژده فتح از پی هم زیبا بود این کیف دو بالا چه نشاط افزا بود

2 از رفتن (دریا) سر (بیرا) هم رفت گویا سر او حباب این دریا بود

1 ای با افلاک عقد الفت بسته رفعت در پای کرسیت بنشسته

2 طاق تو بطاق کهکشان چسبان شد مانند دوا بروی هم پیوسته

1 از حق چو ندا شنید ممتاز محل زود از همگی برید ممتاز محل

2 رضوان در خلد بهر تاریخش گفت فردوس محل گزید ممتاز محل

1 ای نقش جبین سرکشان فرش درت آراسته از شکوه پا تا بسرت

2 ای نور و صفاخانه چشمی چه عجب گر ابروی کهکشان بود بر زبرت

1 غم جای دگر نمی رود از بر من تا هست نشان از دل غم پرور من

2 پژمرده نمی شود گل داغ جنون تا می گذرد سیل سرشک از سر من