رباعیات در دیوان اشعار کلیم

1 دستی نبود بر تو بداندیش ترا دارد حسد و کینه پس و پیش ترا

2 در قید دو شاخه هر دو دستت خواهم تا پایه شوند منبر ریش ترا

1 چون شاه جهان پادشه شیر شکار گردید بدولت پی نخجیر سوار

2 روزی بتفنگ خاصیان چل آهو افکند و نیفکند بیک صید دو بار

1 شاها بختت کشور اقبال گرفت تیغت ز عدو ملک سر و مال گرفت

2 چل قلعه بیک سال گرفتی که یکیش شاهان نتوانند بچل سال گرفت

1 عالم روشن ز شمع اقبالت باد جمع آمده اجزای مه و سالت باد

2 هر جا شب وصل و روز عیدی باشد عیش دو جهان قرین احوالت باد

1 نی از گریه است ضعف چشمم نه زدرد این پرده بروی کار هجران آورد

2 هر خانه که صاحبش سفر کرد از آن ناچار در آن غبار بنشیند و گرد

1 ساز تو همیشه غم فزای دل بود سرتاسر نغمه ات همه باطل بود

2 باد نفست گلشن آهنگ ندید چون آب بهرزه رفته بیحاصل بود

1 چون شمع خودم آتش پیراهن خویش برقم اما فتاده در خرمن خویش

2 خود را دایم بر آب و آتش زده ام پروانه کجاست همچو من دشمن خویش

1 چون لاله خودیم آتش خرمن خویش ما خود شده ایم خار پیراهن خویش

2 ما را بدو جرعه ساقی از خود برهان تا چند بسر بریم با دشمن خویش

1 اجداد شه جهان همه تاج ورند اولاد چو آفتاب عالی گهرند

2 تا آدمش اجداد شه هفت اقلیم تا محشرش اولاد شه بحر و برند