رباعیات در دیوان اشعار کلیم

1 ذاتت که زمجموعه گل منتخب است حرف تب و لرز او خطائی عجبست

2 کس موج محیط را نگوید لرز است کی گرمی خورشید جهانتاب تب است

1 روزیکه تن شاه جهان از تب تافت آن نیست که عیسی بعلاجش بشتافت

2 می رفت دعای صحتش بسکه بچرخ می خواست که آید بزمین راه نیافت

1 ای نقش بدیع شکل جان پرور تو آئینه روی اختران مرمر تو

2 بخت و دولت سعادت و یمن و شرف دربان شده اند روز و شب بر در تو

1 قسمت کردند ماه و خور بی کم و بیش بر خود الم شهنشه عدل اندیش

2 برداشت بمنت مه نو ضعفش را خورشید پسندید تبش بر تن خویش

1 این روزی گرم حق تعالی است نه تب وین پرتو مهر لایزالی است نه تب

2 این گرمی صلح است نه افروزش خشم این طور معانی تجلی است نه تب

1 آنم که نجویم از غم دهر پناه تا جور بود نمی کنم ناله و آه

2 اخلاص غلام کرد در هند مرا مانند غلام روی اخلاص سیاه

1 در معرکه این تفنگ فریادرس است خصم افکن و گرم خوی و آتش نفس است

2 موقوف اشاره ایست در کشتن خصم سویش نگهی ز گوشه چشم بسست

1 اسبت که حنا زیب فزای تن اوست کوهیست که لاله زار در دامن اوست

2 نی نی غلطم که آسمان دگرست وز رنگ حنا شفق به پیرامن اوست

1 بر پیل سپیدت که مبیناد گزند شد بخت بلند هر که او دیده فکند

2 چون شاه جهان بر آن برآید گوئی خورشید شد از سپیده صبح بلند

1 کس نیست درین زمانه غمخوار کسی دوریست که کس نمی شود یار کسی

2 همچون ناخن سرش سزای تیغست هر کس گرهی گشاید از کار کسی