غزلیات در دیوان اشعار کلیم

1 صبر را از دهنت حوصله تنگ آمده است ناله ها را ز دلت تیر بسنگ آمده است

2 مژه ات آفت جان، ترک نگاهی خونریز بسته آن غمزه دو شمشیر و بجنگ آمده است

3 بدگمانی دلم ز آن صف مژگان داند گر با سلام شکستی ز فرنگ آمده است

4 چه قمارست که در کوی بتان می بازند هر که باز آمده در باخته رنگ آمده است

1 صبرم حریف دوری طاقت گداز نیست شام غمست این سر زلف دراز نیست

2 گر کوتهست دست امیدم عجب مدار در دعوی گزاف زبانم دراز نیست

3 برخاستن ندارد، افتادنم چو شمع از صد نشیب بخت مرا یک فراز نیست

4 در دیده ایکه آن برورو جلوه می کند یک قطره اشک نیست که آئینه ساز نیست

1 زان سینه چه راحت که ره زخم بدر نیست بادی نخورد بر دل اگر خانه دو در نیست

2 با این همه تنگی که نصیب دهن اوست داغم که چرا روزی ارباب هنر نیست

3 چشمت غم آن زلف سیه روز ندارد از ماتم همسایه درین خانه خبر نیست

4 از خضر مکش منت بیجا، بره عشق کز بحر ره قافله موج بدر نیست

1 گردون در آتش از حسد جوهر منست پرواز من بلندتر از اختر منست

2 شبنم ببال جذبه خورشید می برد کس را چه حد بستن بال و پر منست

3 پامال و خاکسار و زهر باد بیقرار نقش قدم براه وفا همسر منست

4 سهلش مبین که سکه مردان همین بود نقش حصیر فقر که بر پیکر منست

1 سردمهری‌های دوران را تلافی از تبست سوزن خار ملامت‌ها ز نیش عقربست

2 نه همین ما می‌گدازیم از غم بخت سیاه هرکجا روشندلی دیدیم شمع این شبست

3 ناله هرجا می‌رسد رنگ دگر بر می‌کند آتش غمخانه و باد چراغ کوکبست

4 بی‌دلان از یک نگاه گرم از جا می‌روند ظرف‌های طاقت ما را مگر یک قالبست

1 یکرنگم و در کوی دو رنگیم وطن نیست سیلم که مدارا بکسی شیوه من نیست

2 افتادن دیوار کهن، نوشدن اوست جز مرگ کسی در پی آبادی من نیست

3 خوبان نپسندند حق صحبت دیرین نظاره فریبست مطاعی که کهن نیست

4 جام تهی و برگ خزان دیده نماید روزیکه ز رخسار تو آئینه چمن نیست

1 گر بقسمت قانعی بیش و کم دنیا یکیست تشنه چون یک جرعه خواهد کوزه و دریا یکیست

2 حرص گر دهقان نباشد کشت را شبنم بسست خوشه و خرمن به پیش چشم استغنا یکیست

3 کج نظر سود و زیان را امتیازی داده است هر چه را احول دو می بیند بر بینا یکیست

4 ناامیدی دستگاه عیش می سازد فراخ گر ببندی دیده کنج خانه و صحرا یکیست

1 بملک حسن که فیضی ز آشنائی نیست در آشنائی خورشید روشنائی نیست

2 هر آنچه رفت زدستم برون ز دل هم رفت میان دست و دلم چون صدف جدائی نیست

3 غبار خاطرم از شش جهت گرفته فرو چو اخگرم سرو پروای خودنمائی نیست

4 بکشوری که فتد عکس تیره روزی ما زآب و آینه امید روشنائی نیست

1 یک شهر سنگدل را یک سخت جان بسست جائی که صد خدنگ بود یک نشان بسست

2 زلفت هزار حلقه کمان را چه می کند گر صید دل مرا بود یک کمان بسست

3 دل زان تست بر سر جان گر سخن بود قسمت کنیم با تو مرا نیم جان بسست

4 گمراه آنکه پیرو ارباب عادتست خضر ره تو ماند ازین کاروان بسست

1 دل که چون نرگس مستت بشراب افتادست دفتر معرفت ماست در آب افتادست

2 ما زآغاز و زانجام جهان بیخبریم اول و آخر این کهنه کتاب افتادست

3 غمزه ات کار دلم ساخت بیک چشم زدن دامنی تا زدی آتش بکباب افتادست

4 شکر چشم تو کند محتسب شهر کزو هر کجا میکده ای هست خراب افتادست