دست حسنت پنجهٔ خورشید تابان می‌برد از کلیم غزل 323
1. دست حسنت پنجهٔ خورشید تابان می‌برد
ترک چشمت تاخت بر ملک سلیمان می‌برد
دلم به ملک قناعت نشان نمی‌داند از کلیم غزل 324
1. دلم به ملک قناعت نشان نمی‌داند
فغان که این سگ نفس استخوان نمی‌داند
گلشن کشمیر خارش گل به دامان می‌دهد از کلیم غزل 325
1. گلشن کشمیر خارش گل به دامان می‌دهد
سایه در خاک چمن‌ها بوی ریحان می‌دهد
ریاض ملک را دیگر بهار دلگشا آمد از کلیم غزل 326
1. ریاض ملک را دیگر بهار دلگشا آمد
بفرق دوست از نو سایه بال هما آمد
به راه فقر مرا این و آن نمی‌باید از کلیم غزل 327
1. به راه فقر مرا این و آن نمی‌باید
چو راه امن بود کاروان نمی‌باید
همه محروم و ازو دست کسی دور نبود از کلیم غزل 328
1. همه محروم و ازو دست کسی دور نبود
کس ندیدم که درین میکده مخمور نبود
دلی دارم کزو دلها بسوزد از کلیم غزل 329
1. دلی دارم کزو دلها بسوزد
تر و خشک تعلق را بسوزد
ز خوان غیب یک نعمت نصیب ما و ساغر از کلیم غزل 330
1. ز خوان غیب یک نعمت نصیب ما و ساغر شد
ز خون خوردن چرا نالیم کاین روزی مقدر شد
مگو کسی بمن خاکسار می ماند از کلیم غزل 331
1. مگو کسی بمن خاکسار می ماند
بروی آب ز عکسم غبار می ماند
زیوری از داغ مرد عشق را بهتر نبود از کلیم غزل 332
1. زیوری از داغ مرد عشق را بهتر نبود
کعبه دل را به از وی حلقه ای بر در نبود
دل را کی آن طاقت بود کز فکر جانان از کلیم غزل 333
1. دل را کی آن طاقت بود کز فکر جانان بگذرد
با یک جهان لب‌تشنگی از آب حیوان بگذرد