آن گرم خو بسوز دل ما رسیده بود از کلیم غزل 263
1. آن گرم خو بسوز دل ما رسیده بود
خوناب این کباب بر آتش چکیده بود
گرچه اول رنجش بیمار از آن سو می‌شود از کلیم غزل 264
1. گرچه اول رنجش بیمار از آن سو می‌شود
دارد این خوبی که صلح از جانب او می‌شود
دانسته بخت زلف ترا انتخاب کرد از کلیم غزل 265
1. دانسته بخت زلف ترا انتخاب کرد
چندانکه شب دراز شد او نیز خواب کرد
دل تمنای درد او دارد از کلیم غزل 266
1. دل تمنای درد او دارد
خانه سیلاب آرزو دارد
گهی که بر لب او چشم اشکبار افتد از کلیم غزل 267
1. گهی که بر لب او چشم اشکبار افتد
دلم ز دیده نمکسود در کنار افتد
ناخلف را بکسی فخر ز آبا نرسد از کلیم غزل 268
1. ناخلف را بکسی فخر ز آبا نرسد
نسب گوهر بی آب بدریا نرسد
اشک دمی جدایی از خانه تن نمی‌کند از کلیم غزل 269
1. اشک دمی جدایی از خانه تن نمی‌کند
سیل خراب می‌کند لیک وطن نمی‌کند
اشکی که رخت خانه به طوفان نمی دهد از کلیم غزل 270
1. اشکی که رخت خانه به طوفان نمی دهد
راهش بخویش دیده گریان نمی دهد
یاد تو از ضمیر به نسیان نمی رود از کلیم غزل 271
1. یاد تو از ضمیر به نسیان نمی رود
نقش رخت ز دیده به طوفان نمی رود
کسب کمال اهل جهان کسب زر بود از کلیم غزل 272
1. کسب کمال اهل جهان کسب زر بود
علامه آن بود که زرش بیشتر بود
نه رحم کرد که خون دل خراب نخورد از کلیم غزل 273
1. نه رحم کرد که خون دل خراب نخورد
غرور او ز سفال شکسته آب نخورد
گل اگر با لب لعل تو برابر می‌شد از کلیم غزل 274
1. گل اگر با لب لعل تو برابر می‌شد
شبنم از نسبت دندان تو گوهر می‌شد