غزلیات در دیوان اشعار کلیم

1 کند گر آرزوی دیدنت آیینه جا دارد که از خورشید رویت در برابر رونما دارد

2 ندارد بزم میخواران به غیر از ما تنگ‌ظرفی صراحی بر رخ هرکس که می‌خندد به ما دارد

3 نویسم نامه و از بس که خون می‌گریم از هجرت تو گویی کاغذ مکتوب من رنگ حنا دارد

4 نشد بیروی او چشم سفید از توتیا روشن نبیند بهره‌ای هرچند کاغذ توتیا دارد

1 ساقی از تاب می آن لحظه که در می گیرد عرق از عارض او رنگ شرر می گیرد

2 می پذیرند بدان را بطفیل نیکان رشته را پس ندهد آنکه گهر می گیرد

3 صافدل ترک حق از بهره خوش آمد نکند زشت رو آینه بیهوده بزر می گیرد

4 هر دمی را اثری هست که از صحبت خلق هر نفس آینه ام رنگ دگر می گیرد

1 رود آرام ز عمری که بهجران گذرد کاروان در ره ناامن شتابان گذرد

2 بر گرفتاری دل خنده زنان می گذرم همچو دیوانه که از پیش دبستان گذرد

3 بخت شاد است زویرانی ما در غم عشق عید جغدست بمعموره چو طوفان گذرد

4 قسمت این بود که چون موج بدریای وجود هر کجا رو نهم احوال پریشان گذرد

1 دل چون ز خاک راه طلب توتیا کشد از روی میل خار مغیلان بپا کشد

2 ما را نه زور جذبه شوقی بود که مرگ دامان آرزوی تو از دست ها کشد

3 یکره بروی جان بلب آمده بخند تا باده ای ز ساغر تبخاله ها کشد

4 چون جنگ سنگ و شیشه با آن ستیزه خوی جنگی نمی کند که بصلح و صفا کشد

1 بحال بد دل از چشم تر افتاد سیه گردد چو در آب اخگر افتاد

2 تو گر با این لب شیرین بخندی بشیر صبح خواهد شکر افتاد

3 چه خواری کز وفاداری ندیدم کنم صد شکر کز عالم بر افتاد

4 هنر کم ورز گیتی باغبانیست که خواهان نهال بی بر افتاد

1 وداع ناشده دل حال صبر در هم دید عنان گسستگی گریه دمادم دید

2 چنین که رو بقفا می روم ز خاک درت گرفتم اینکه بجنت روم چه خواهم دید

3 هر آن نگاه که از گریه پاکدامن شد اگر بگل نظر افکند روی شبنم دید

4 دل ورق ورق خویش پاره پاره کنم دل ورق ورق خویش پاره پاره کنم

1 شب که جوش گریه من مایه سیلاب بود بخت بد را آب می برد و همان در خواب بود

2 تیغت آرام شهیدان داد اما دور ازو زخم ها را اضطراب ماهی بی آب بود

3 عالمی را بی سبب گر کشت آن مغرور حسن نه ز بیرحمی برغم عالم اسباب بود

4 موی سر زنجیر ما بهتر که در راه جنون برطرف شد گرچه تکلیف از میان آداب بود

1 خوبان که روی بر من بیدل نهاده‌اند دام از پی شکاری بسمل نهاده‌اند

2 باشد نشان پا همه خونین به کوی دوست آنجا ز بس که کام به ساحل نهاده‌اند

3 مستان ز بحر پرخطر عشق همچو مُل تا بر گرفته کام به ساحل نهاده‌اند

4 خود را شهید دیده‌ام ای دل که در کفم آیینه‌ای ز خنجر قاتل نهاده‌اند

1 در زنگبار خاطر من کار می‌کند هر صیقلی که آینه را تار می‌کند

2 گر در بضاعت هنر آتش زند سپهر آن را حساب گرمی بازار می‌کند

3 دارم بدل ز پرتو غم‌های روزگار عکسی که جانشینی زنگار می‌کند

4 اعضا چنین که تحفه دردت به هم دهند آزار خار پا به جگر کار می‌کند