غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 می گشاید چشم بستن قفل درهای وصال پلک ها بر هم بود چسباندهٔ مشق خیال

2 گرد کلفت بسکه بر رخسارم از جوش غم است روی بر دیوار در آیینه ام دارد مثال

3 صدمه های دل طپیدن سخت زور آورده است بر فلک رفت استخوان پهلوی ما چون هلال

4 شاهراه وصل جانان پیش پا افتاده است پای مالیدن ستم باشد ستم، چشمی بمال!‏

1 هر سبزه سراپای زبانست در این باغ هر شبنمی از دیده ورانست در این باغ

2 تا چشم گشوده است بود بیخود حیرت نرگس که ز صاحب نظرانست در این باغ

3 سرسبزی گلها نه ز باران بهاریست شد بی تو دلم آب و روانست در این باغ

4 بی او نه همین غنچه خورد خون دل از غم گل نیز ز خمیازه کشانست در این باغ

1 چشم تا بر آفتاب عارضت وا می کنیم همچو شبنم خویش را محو تماشا می کنیم

2 ما قناعت پیشگان چون شمع شبهای فراق یک گل داغ تو در کار سراپا می کنیم

3 در هوایت گشته این از بس سراپا آرزو جای خود را در حریم خاص دلها می کنیم

4 قطره های خون بجای نکته ریزد خامه ام نامه را از بسکه دردآلود انشا می کنیم

1 ز رنگ چهره ام بوی بهار درد می آید نفس تا می کشم از سینه آه سرد می آید

1 ز فیض باده شود پیکر ضعیف شگرف چنانکه ماه نو از آفتاب بندد طرف

2 چو بشکفد به می جلوهٔ تو غنچهٔ گل شراب رنگ بریزد برون ز تنگی ظرف

3 در این زمانه به جز شاهد و شراب، آخوند!‏ چه نحو عمر گرانمایه کس نماید صرف

4 سزد که جان به تن مرده چون مسیح دمد کسی به خوبی لعل لبش ندارد حرف

1 لب خندان به تو ای غنچه دهن بخشیدند چشم گریان و دل خسته به من بخشیدند

2 زآشنایی سخن شر کن ای دل که ترا همه دادند اگر درد سخن بخشیدند

3 آب و رنگی که فزون زان لب و دندان آمد به یمن قدری و قدری به عدن بخشیدند

4 تا برد زخم دل غنچهٔ گل لذت درد نمک ناله به مرغان چمن بخشیدند

1 نیست جز افغان مرا در بزم آن مکار کار همچو آن بلبل که نالان است در گلزار زار

2 آه کامشب مانع نظاره شد در بزم وصل پردهٔ چشم از غبار خاطرم دیواروار

3 شور دارد شوخی و بیتابی و ناز و نیاز خاصه عشق ساده لوح ار باشد و عیار یار

4 بی گل رویی نگه در دیده سنگینی کند بی می صافست هر دل ابر گوهر بار بار

1 هرگز نیامده است و نیاید ز ما غلط ما و گله ز خوی تو کذب، افترا، غلط

2 وصف لطافت تو همین بس که می کند با بوی گل غبار رهت را صبا غلط

3 بایست جاد دل به تو جان داد و آرمید کردند بیدلان تو در ابتدا غلط

4 اجزای کین و جور تو پا تا به سر صحیح اوراق مهر و لطف تو سر تا بپا غلط

1 چشم آینه پرآب است از مثال من هنوز سنگ راهم گریه می آید به حال من هنوز

2 بی تو از حد بگذرد در ضعف حال من هنوز موی چشم آیینه را باشد مثال من هنوز

3 وادی رفتن ز خود طی کرده ام یکشب چو شمع گرچه جز یک پر نروییده ز بال من هنوز

4 گرچه طبعم عندلیب بیضهٔ دلتنگی است لامکان سیر است از وحشت خیال من هنوز

1 اضطرابی دارم از آرام شوخ و شنگ تر ناله ای از خامشی یک پرده سیر آهنگ تر

2 می شوم هر دم ز آغوشت جدا دل تنگ تر دربرت خواهم کشیدن آخر از دل تنگ تر

3 دیدهٔ بد دور امروز از پریرویان تر است ساده تر رخسار و چشم شوخ پر نیرنگ تر

4 پنجهٔ مژدگان او در بردن دلهای سخت باشد از سرپنجهٔ فولاد زورین چنگ تر