غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 ما را بود ز خون جگر لاله رنگ چشم بادا ترا ز باده بهار فرنگ چشم

2 مانند زخم دوخته نگشود بر رخم ترسیده بسکه زان بت مژگان خدنگ چشم

3 گردیده در غم تو به تاراج گریه رفت سویت ز چاک سینه گشایم چو زنگ چشم

4 در راه انتظار تو بدخو نشسته ام سر تا بپا ز شوق شدم چون پلنگ چشم

1 شعلهٔ حسن ز تو سینهٔ سوزان از من لب خندان ز تو و دیدهٔ گریان از من

2 سرکشی از تو و ناز از تو تغافل از تو عجز و زاری و دل و دین و سر و جان از من

3 چه ضرر می رسد از گریهٔ من ناصح را دل خونین ز من، اشک از من و دامان از من

4 نسبت ما و تو ای عشق چو مهر و سحر است از تو سرپنجهٔ زرین و گریبان از من

1 ضعف نگذاشت که یک ره جهد از جا آهم شد گره در دل خونین چو سویدا آهم

2 چون نسیمی که نهد سر به بیابان ز چمن بویی از حیرت دیدار بود با آهم

3 در سراغ تو ز بس گرم تکاپو شده ام نفس سوخته ای کرد هوا را آهم

4 داد کز هجر چو طاووس همه تن داغم آه کز درد چو زلف تو سراپا آهم

1 بوسی ز کنج لعل لبش انتخاب کن خود را به آن نگار مصاحب شراب کن

2 بسیار بسته است ز حسن صفا به خویش آیینه را به آتش رخسار آب کن

3 بشکن به چهره دستی می گوشهٔ نقاب خون جگر به جام مه و آفتاب کن

4 بی طاقتی بس است ترا بال و پر چو موج آسودگی مجوی دلا اضطراب کن

1 رفتی و بی تو باده کشیدن نسازدم چون غنچهٔ حباب شکفتن نسازدم

2 از اضطراب، عقدهٔ دل سخت تر شود ای وای چون کنم که طپیدن نسازدم

3 بوی بهار، بیش کند سوز عشق را در کوچه باغ زلف دویدن نسازدم

4 سرپنجهٔ مرا به گریان خصومت است چون دشت غیر شقهٔ دامن نسازدم

1 حباب آسا فتد از دیدهٔ تر قطره اشکم ز بس آهی نهان گردیده در هر قطره اشکم

2 گرفت از بس دلم از سردمهریهای او امشب بدامن بسته می ریزد چو گوهر قطرهٔ اشکم

3 به چشم خویش دیدم امتزاج آب و آتش را برون آورده تا از چاک دل سر قطرهٔ اشکم

4 از آن طبلی که خورد از دل طپیدن در شب هجران پرد از شاخ مژگان چون کبوتر قطرهٔ اشکم

1 از نسیم صبحگاهی کرده در بر پیرهن برنتابد یوسف بوی ترا هر پیرهن

2 بیکسی اهل جهان را پرده پوش عیبهاست در بر از گرد یتیمی کرده گوهر پیرهن

3 از لباس فقر کی نفعی شرارت پیشه راست گر زخاکستر بپوشد همچو اخگر پیرهن

4 از طراوت بسکه شادابی چو مینا باده را می دهد جسم ترا اندام خود هر پیرهن

1 افروخت تا ز باده عذار سمن برم حسنش می دو آتشه ریزد به ساغرم

2 چشمم ز فیض آتش دل گشت گریه خیز دریا به جوش آمده از تاب گوهرم

3 از دستبرد جرأت من غافل است خصم دندان فشرده بر دم خنجر چو جوهرم

4 بس عقدهٔ محال گشودم ز جستجو در موج خیز آب گهر تا شناورم

1 بسکه تلخی چشانده هجرانم مزه گردانده شیرهٔ جانم

2 ریخت دردت چو غنچهٔ لاله یک بغل داغ در گریبانم

1 بود آسودگی در اضطراب از چشم بی‌تابم چو نبض خسته دایم در طپش باشد رگ خوابم

2 مرا دل کندن از صهبا کم از جان کندنی نبود در اعضا ریشه دارد از رگ تلخی می نابم

3 ز مستی رتبهٔ جمشید باشد بینوایان را بود تختم بساط خاک تا در عالم آبم

4 ز جوش گریه در شبهای هجران چشم آن دارم که چون خاشاک بردارد زجای خویش سیلابم