غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 بسکه نرم و صاف باشد سربسر اعضای او همچو کفش افتد برون رنگ حنا از پای او

2 شوخ بیباکی که دنبال دلم افتاده است فتنه چشم، آشوب زلفست و بلا و بالای او

3 اخگری دارد ز هر داغ دل آهم زیر پا نیست بیجا اینقدر از جای جستن های او

4 از سیهکاری شهی کاتش فروز ظلم شد حلقهٔ داغ است گویی وسعت دنیای او

1 خموشم ارچه به ظاهر ولی پر از سخنم ترنج جلد کتابست داغها به تنم

2 همین نه ز آتش دل استخوان چو موج گداخت حباب وار به تن آب گشت پیرهنم

3 خزان زنده دلان نیست خالی از جوشی گرم سفید بود مو بهار یاسمنم

4 غریب عالم بی اعتبار آب و گلم به هر کجا روم از خویشتن بود وطنم

1 بی جان بود قدح شب آدینه بر زمین مالد ز تشنگی بط می سینه بر زمین

2 پاشید گل زشرم صفای تو در چمن از برگ برگ خویش زد آیینه بر زمین

3 عشق از نخست داده مرا صاف بیخودی افتاده ام ز مستی دیرینه بر زمین

4 رطل هواگران زنم فیض گشته است امروز ابر چون نکشد سینه بر زمین

1 بی تو بیگانه چو عکس رخت از هوش خودم با تو چون جوهر آیینه فراموش خودم

2 مست کیفیت خود گشته ام از دولت عشق بیخود از نشئهٔ توحید و قدح نوش خودم

3 حاصل محو خیالی است پریشان مغزی جام حیرت نگهم بیخود سرجوش خودم

4 کنج عزلت بودم غنچه صفت سینهٔ تنگ هست دلبستگیی با لب خاموش خودم

1 تا نهاد آن آفتاب شعله خو پا در چمن همچو بوی گل ز هم پاشید دل‌ها در چمن

2 تا کدامین لعل میگونش به رقص آورده است جلوهٔ طاووس دارد سرو مینا در چمن

1 ز خویشتن نفسی گر نهی قدم بیرون همان بود که بتی آری از حرم بیرون

2 ز جسم خاکی من خون دل تراوش کرد بلی سفال دهد تا پر است نم بیرون

3 به کار خود چو نپرداختی دمی ظالم عبث قدم زدی از عالم عدم بیرون

4 به سرنوشت، رضا ده! که کی بدل گردد هر آنچه روز نخست آمد از قلم بیرون

1 عشق در زنهار باشد از دل غم پیشه ام نی به ناخن می کند شیر ژیان را بیشه ام

2 من که از طفلی نمک پروردهٔ درد توام همچو سرو آه در دلهاست محکم ریشه ام

3 فکرم از یاد میان یار نازک گشته است برنتابد نشتر دخلی رگ اندیشه ام

4 عار دارد سعی فرهادیم از صورت کشی خوردهٔ جانست پنداری شرار تیشه ام

1 آشفته زلف را ز صبا می‌کنی، مکن! ما را اسیر دام بلا می‌کنی، مکن!‏

2 بر شیشه پاره پای هوس می‌نهی، منه قصد دل شکستهٔ ما می‌کنی، مکن!‏

3 نسبت مرا به اهل هوس می‌دهی، مده تهمت به دودمان وفا می‌کنی، مکن!‏

4 چون غنچه آرمیده دلم در کنار زخم آزرده‌اش به درد دوا می‌کنی، مکن!‏

1 نماید چون جرس در راه شوق شوخ بیباکم طپیدنهای دل از رخنه های سینهٔ چاکم

2 به اهل درد حاجت نیست زاد ره پس از مردن که از پهلوی نقد داغ، گنجی در ته خاکم

3 رگ ابری شود خونبار بر روی هوا پیدا به هر سو رو نهد مد نگه از چشم نمناکم

4 ز فیض کیف افیون، موشکافم در سخن جویا خدیو ملک معنایم چو باشد تخت تریاکم

1 نخست از پهلوی خود دید آفت ها دل تنگم شکست از موج خارا خورد این آیینه در سنگم

2 بیاد چشم مستی دارد از بس عشق دلتنگم بریزد خون صهبا از شکست شیشهٔ رنگم

3 مرا باید کشید آزار هر کس را رسد دردی محیط عالمست از وسعت مشرب دل تنگم

4 بزور معجز آخر رو بسویم کرد آن بدخو بتابد پنجهٔ خورشید عشق آتشین چنگم