گر چنین در ضعف دایم بگذرد احوال من از جویای تبریزی غزل 932
1. گر چنین در ضعف دایم بگذرد احوال من
مو برآرد دیدهٔ آیینه از تمثال من
کام دل از لب شکرشکنی شیرین کن از جویای تبریزی غزل 933
1. کام دل از لب شکرشکنی شیرین کن
وصف آن تنگ شکرگو سخنی شیرین کن
در دیار همتم فرش است گوهر بر زمین از جویای تبریزی غزل 934
1. در دیار همتم فرش است گوهر بر زمین
افکند یاقوت را دستم چو اخگر بر زمین
بر لب منه پیالهٔ سرشار بیش ازین از جویای تبریزی غزل 935
1. بر لب منه پیالهٔ سرشار بیش ازین
دامن مزن بر آتش رخسار بیش ازین
تو و مستی و ناز و عشوه و مغرور خود بودن از جویای تبریزی غزل 936
1. تو و مستی و ناز و عشوه و مغرور خود بودن
من و بی طاقتی و راه صحرا و نیاسودن
چو رو از برقع آن رشک قمر می آورد بیرون از جویای تبریزی غزل 937
1. چو رو از برقع آن رشک قمر می آورد بیرون
به چشم مردمک چون مور پر می آورد بیرون
آشفته زلف را ز صبا می‌کنی، مکن! از جویای تبریزی غزل 938
1. آشفته زلف را ز صبا می‌کنی، مکن!
ما را اسیر دام بلا می‌کنی، مکن!
بی سخن نیست ترا یک سر مو بیش دهن از جویای تبریزی غزل 939
1. بی سخن نیست ترا یک سر مو بیش دهن
مو شکاف است زبان تو چو آیی به سخن
کی کمال مرد بدخو بر کسی گردد عیان از جویای تبریزی غزل 940
1. کی کمال مرد بدخو بر کسی گردد عیان
گشته در دیوار پشت چین پیشانی نهان
چون شمیم غنچه آیی گر ز قید دل برون از جویای تبریزی غزل 941
1. چون شمیم غنچه آیی گر ز قید دل برون
سیر عالم می کنی نارفته از منزل برون
خضر نتوانست نرد عشق آسان باختن از جویای تبریزی غزل 942
1. خضر نتوانست نرد عشق آسان باختن
باید اول در قمار عاشقی جان باختن
ز پهلوی ریاضت کسب انوار سعادت کن از جویای تبریزی غزل 943
1. ز پهلوی ریاضت کسب انوار سعادت کن
دلت را از گداز تن حباب بحر رحمت کن