غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 بی ذکر تو نیکو نبود پیشهٔ دیگر بی فکر تو باطل بود اندیشهٔ دیگر

2 صهبای مجازم ندهد نشئه که باشد کیفیت مستان تو از شیشهٔ دیگر

3 کی قطع نظر از تو توانم که دواندست از هر مژه چشمت به دلم ریشهٔ دیگر

4 لبریز خیال تو ز بس گشته، نگنجد در غمکدهٔ سینه ام اندیشهٔ دیگر

1 در راه شوق جانان عزم سفر مبارک بر فوج غم دلم را فتح و ظفر مبارک

2 امروز صید مطلب بست آرزو به فتراک تیر دعای ما را بال اثر مبارک

3 شکر خدا که امروز کام از لبش گرفتم بر گلبن امیدم گلبرگ تر مبارک

4 کردیم نوبر بوس نام خدا ز لعلش بر نخل نارس ما بادا ثمر مبارک

1 گذشتم از سر عشقت من و خیال دگر گل دگر چمن دگر و نهال دگر

2 بس است در شب هجر توام توانایی همین قدر که زحالی روم بحال دگر

3 امیدوار به عفوم، چنانکه می ترسم مباد بیم گناهم شود و بال دگر

4 نشست تا به دلم چون نگین بر انگشتر فزوده جوهر حسن ترا جمال دگر

1 نباشد غیر عشق نیکوانم پیشهٔ دیگر به غیر از وصل خوبانم به دل اندیشهٔ دیگر

2 بجز فکر وصال او که یارب باد روزافزون به وصل او که نبود در دلم اندیشهٔ دیگر

3 اگر از تهمت یک شیشهٔ می محتسب ترسی توانم بر تو بستن هر نفس صد شیشهٔ دیگر

4 جهان باشد چراگاه غزالان هوس جویا بود ماوای ما شیران همت بیشهٔ دیگر

1 مردم و مهر ترا در دل نهان دارم هنوز از سر خاکم چنین مگذر که جان دارم هنوز

2 نالهٔ پهلو شکافی، بسکه لبریز غمم چون نی منقار در هر استخوان دارم هنوز

1 بحر را چشم تر ما از نظر می افکند کوه را بار غم از کمر می افکند

2 گر زبانم ریزه خوان شکوه شد از جا مرو شعلهٔ عشقست گاهی هم شرر می افکند

3 وادی خونخوار عشق است اینکه در گام نخست ناخن از سر پنجهٔ شیران نر می افکند

4 در دلم کز صاف یکرنگیست تخمیر گلش هر نفس نیرنگ او رنگ دگر می افکند

1 مستان پی گلگشت چمن می رسد امروز نازش به گل و سرو و سمن می رسد امروز

2 دور است که لب تشنهٔ خون دل خلق است آن طفل که دستش به دهن می رسد امروز

3 بر غنچهٔ گل در چمن از بسکه خموشی گر لعل تو بگرفت سخن می رسد امروز

4 مایل به ترنج مه و خورشید نباشد دستی که به آن سیب ذقن می رسد امروز

1 با چمن دوش به شوخی چه اداها می کرد غنچه را باد سحر بند قبا وا می کرد

2 شوخی دختر رز دیدهٔ معنی بینم در پس پردهٔ رنگ تو تماشا می کرد

3 همچو بوی گلم از ضعف ز جا برمی داشت گر نسیمی ز چمن روی بصحرا می کرد

4 پیش از آندم که شود مصرع قدش موزون کسب معنی دلم از عالم بالا می کرد

1 هرگز صدا نبرده در این بزم ره به گوش افتاده است رسم فغان همنشین خموش

2 نامم شنید غیر و سرافکنده شد روان چون سگ که خم نهد ر خود را ز درد گوش

3 دل زندگی مجوی ز بیگانه از سخن آری چراغ بزم بمیرد چو شد خموش

1 کرده جا تا آن لب میگون به افسون در دلم غنچه سان شد برگ گل هر قطرهٔ خون در دلم

2 می توانی ساقی از جامی روان بخشم شوی مهربان شو می به ساغر کن، مکن خون در دلم!‏

3 سیر و دور وحشتم بیرون ز خود یک گام نیست ریخت عشق از گرد غم تا رنگ هامون در دلم

4 در سرم تنها نه همچون شمع بزم آشفتگی است دور از او هر قطره خون گشته مجنون در دلم