از سخن یک جو نه بر قدر سخن از جویای تبریزی غزل 610
1. از سخن یک جو نه بر قدر سخن پرور فزود
کی ز گوهر بر بهای رشتهٔ گوهر فزود
بس که گوهر بر کنارم چشم از جویای تبریزی غزل 611
1. بس که گوهر بر کنارم چشم خون‌پالا فشاند
بی‌نیازیم آستین چون موج بر دریا فشاند
از زمین و آسمان هرگز دلم از جویای تبریزی غزل 612
1. از زمین و آسمان هرگز دلم آبی نخورد
تر نمی گردد دماغ خواهشم زین صاف و درد
کسی که در طلبش درد جستجو از جویای تبریزی غزل 613
1. کسی که در طلبش درد جستجو دارد
همیشه گریه چو گرداب در گلو دارد
زخم دلم چو غنچه فراهم از جویای تبریزی غزل 614
1. زخم دلم چو غنچه فراهم نمی شود
ممنون چرب نرمی مرهم نمی شود
چو آفتاب جمال تو آشکاره از جویای تبریزی غزل 615
1. چو آفتاب جمال تو آشکاره شود
چراغ لعل به فانوس سنگ خاره شود
غنچه در صحن چمن دل را نه از جویای تبریزی غزل 616
1. غنچه در صحن چمن دل را نه آسان واکند
این گره را قطرهٔ شبنم به دندان واکند
سوار شو که جمالت یکی شود از جویای تبریزی غزل 617
1. سوار شو که جمالت یکی شود
خوش آب و رنگ شود چون نگین سوار شود
چه کامها که قدح از تو برنمی از جویای تبریزی غزل 618
1. چه کامها که قدح از تو برنمی گیرد
چه مایه فیض کزان لعل تر نمی گیرد
گل فیض از ریاض حسن زاهد از جویای تبریزی غزل 619
1. گل فیض از ریاض حسن زاهد چیدنی دارد
چرا می پوشی از حق چشم، باطل دیدنی دارد
آمدی چون چشم روزن دیده از جویای تبریزی غزل 620
1. آمدی چون چشم روزن دیده بیخواب از تو شد
همچو گوهر خلوتم لبریز مهتاب از تو شد
پیچ و خم مو را چو آن مشکین از جویای تبریزی غزل 621
1. پیچ و خم مو را چو آن مشکین سلاسل می‌دهد
داد بی‌تابی دلم چون مرغ بسمل می‌دهد