غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 کسی که در طلبش درد جستجو دارد همیشه گریه چو گرداب در گلو دارد

2 هوای باده بود در سری که بی مغز است شراب، نسبت نزدیک با کدو دارد

3 ز شور لعل تو یکبار هر که کام گرفت دلی به سینه نمکسود آرزو دارد

4 چمن به چشم حقیقت نهال کردهٔ تست ز روی و موی تو گل رنگ فیض و بو دارد

1 عشاق همچو دل به بر شیر خفته اند این قوم زیر سایهٔ شمشیر خفته اند

2 از برق تیغبازی تقدیر بی خبر خامان به ناز بالش تدبیر خفته اند

3 جمعی که غافلند ز حق با وجود علم با دیده های باز چو زنجیر خفته اند

4 آنها که گشته اند همه محو سرخ و زرد در جامه خواب رنگ چو تصویر خفته اند

1 به معشوقی سزاوار است حسنی گو ادا دارد وگرنه هر گلی کز خاک می‌روید صفا دارد

2 شکست نفس از فیض کمال نفس می‌باشد ز غلتانی در یکدانهٔ ما آسیا دارد

3 رباید بیشتر دل را چو گردد حسن کامل‌تر به پیچ و تاب خط رخسار او موج صفا دارد

4 به هر مویش دو عالم می‌دهم بیعانه خوش باشد اگر زلف سیاه او سر سودای ما دارد

1 رنگ حسن گل رخان هند را چون ریختند پرتو مهتاب در پرویزن گل بیختند

2 می تواند گردهٔ رنگ بناگوشت شود با شمیم گل هوای صبح را آمیختند

3 داد ازین دشمن مروت دوستان جویا که باز رشتهٔ پیمان و الفت را ز هم بگسیختند

1 من که در سیر گلم بیخودی مل باشد می و پیمانه ام از بوی گل و گل باشد

2 خودنما گشته سر زلف تو از هر سر موی لازم طول امل عرض تجمل باشد

3 با دل سوخته ام گرمی سرشار مکن که علاجش به تباشیر تغافل باشد

4 دور از آن زلف دلم بسکه پریشان حالست آه آشفته من سایهٔ سنبل باشد

1 با لب خشک آنکه در عشق تو دامن تر کند می رسد گر ناز بر سلطان بحر و بر کند

2 می تواند غوطه زد در آبروی اعتبار خویش را گردآوری آنکس که چون گوهر کند

1 شبی که مستی باد تو در سرم باشد دل گداخته صهبای ساغرم باشد

2 به هر طرف که گشایم نظر گلستان است خیال روی تو تا در برابرم باشد

3 منم به معرکهٔ خودکشی چنان تیغی که پیچ و تاب غم عشق جوهرم باشد

4 خبر نکرده سر خود گرفتن از بزمم ادای تازهٔ آن شوخ خود سرم باشد

1 با شوخی چنان به کنارم نشسته ماند گویی به لوح حافظه مضمون جسته ماند

2 طومار شکوه های دل من به دست چرخ نگشوده همچو غنچهٔ شاخ شکسته ماند

3 باز آکه در فراق تو هر موی بر تنم بسیار بی قرارتر از نبض خسته ماند

4 مضمون بسته را نتواند کسی گشاد مرغ دلم به زلف تو تا حشر بسته ماند

1 هر که از چشم تو کیفیت والا دارد از تماشای لبت نشئه دو بالا دارد

1 بیدلی کو واله دیدار آن طناز ماند دیدهٔ حیران در فیضی به رویش باز ماند

2 بسکه وحشت کرده از طبل تپیدنهای دل رنگ ما چون طایر تصویر در پرواز ماند

3 آه عالم سوز باشد در غبار خود نهان نالهٔ مستور ما در پردهٔ آواز ماند

4 دست عشقم زین چمن در غنچگیها چیده است زان زبان در پردهٔ دل سر به مهر راز ماند