غزلیات در دیوان اشعار جویای تبریزی

1 غنچه در صحن چمن دل را نه آسان واکند این گره را قطرهٔ شبنم به دندان واکند

2 آفتاب من به نقد جان چو شد جولان فروش صبح را پیش از دو دم نگذاشت دکان واکند

3 بسکه می چسبند لبهایش ز شیرینی بهم در شکفتن چون زهم آن لعل خندان واکند

4 می تواند گوهر مقصود را در عقد داشت عقدهٔ تن را کسی کز رشتهٔ جان واکند

1 دل آشفتهٔ من کی دماغ گلستان دارد که شاخ گل به چشمم حکم تیغ خونفشان دارد

2 بود در پردهٔ نومیدیم امیدواریها که در خود هر گره چون غنچه ناخنها نهان دارد

3 بلغزد پای دلها بسکه سوی پستی فطرت زمین در دیدهٔ مردم شکوه آسمان دارد

4 نمی باشد دو رنگی در طریق راستان جویا که شمع بزم در دل هر چه دارد، بر زبان دارد

1 شور خندیدن گل چون به سر جوش آید یادم از قهقههٔ آن بت می نوش آید

2 غافل از نالهٔ حیرت زدگانی هیهات چه فغانها که به گوش از لب خاموش آید

3 غم درویش نشانید به خاکم چو خدنگ چون کمان آنکه به صد زور در آغوش آید

1 شب که دل اندیشهٔ آن نشتر مژگان کند همچو طنبورم به تن هر رگ جدا افغان کند

2 شوخ بیباکی مرا از بس به دل افکنده شور قطرهٔ اشکم به دریا گر فتد طوفان کند

3 جوهر تیغت زقرب آن میان بر خویشتن آنقدر ناله که شمشیر ترا سوهان کند

4 عشق را مشکل بود در سینه مخفی داشتن شعله را تا کی کسی در نیستان پنهان کند

1 شب که یاد چشم مستش از غمم افزوده بود آسمان پردود و آهم چون سفال دوده بود

2 پشت بر دیوار آهن داشتم از فیض صبر همچو جوهر تا دلم در پیچ و تاب آسوده بود

3 در نقاب شرم از بس حسن مستوری نهان چهرهٔ تصویر او هم از حیا نگشوده بود

4 عالمی را گرچه شب بر خاک بیهوشی فکند همچنان پیمانهٔ چشم تو ناپیموده بود

1 بلبلی نیست دل خسته که نالان نشود داغ عشق تو گلی نیست که خندان نشود

2 توبه کرد آنکه زهم صحبتی دختر رز مرد باشد اگر از کرده پشیمان نشود

3 جنگ را خوی تو داده است در آفاق رواج مهر با صبح چرا دست و گریبان نشود

4 صبر را لنگر خود ساز که در لجهٔ عشق زورقی نیست که سیلی خور طوفان نشود

1 زمی حسن فرنگش چون به فکر آب و رنگ افتد چنان رخسارش افروزد که آتش در فرنگ افتد

2 اگر زخم تو ننوازد مرا از گرمی آهم چنان کز نوک مژگان اشک پیکان از خدگ افتد

1 دل به زخم خنجر احسان کس بسمل نشد صید ما منت کش جانبخشی قاتل نشد

2 عاشقانت را بود با درد پیوند دگر بعد مردن وای اگر مشت گل ما دل نشد

3 می رسد جان در گداز تن به معراج قبول استخوانی تا نماند از ماه نو کامل نشد

4 زینت تن باعث نقص هنر کی می شود جوهر آیینه از موج صفا زایل نشد

1 آنانکه میل وصل تو خود کام می کنند آخر ز بوسه صلح به پیغام می کنند

2 یک قطره خون از مژهٔ غم چکیده ایست آنرا که عاشقان تو دل نام می کنند

3 مستان به رنگ شیشهٔ ساعت ز رفتنت گرد کدورت از دل هم وام می کنند

4 یابند لذت شکر از سرکهٔ جبین آنانکه خو به تلخی دشنام می کنند

1 ترک دنیا باعث نیکویی حال تو شد همچو موج افشاندن دستی پر و بال تو شد

2 ریخت گرد خط به گرد عارضت زان کز حیا گردش رنگ آسیای دانهٔ خال تو شد

3 هر طرف سرو روانت در خرام آمد به ناز چشم مردم همچو نقش پا به دنبال تو شد

4 خیرگی با سایه پرورد نزاکت کافری است ای نگه آن صفحهٔ رخسار پامال تو شد