هر شبی بر خاک کویت جای سازم از جلال عضد غزل 133
1. هر شبی بر خاک کویت جای سازم تا سحر
نطع خاکم زیر پهلو ، آستانم زیر سر
تا که آمد دیده را بالای جانان از جلال عضد غزل 134
1. تا که آمد دیده را بالای جانان در نظر
خوش نمی آید مرا سرو خرامان در نظر
چشم مستت می‌زند هر لحظه‌ام از جلال عضد غزل 135
1. چشم مستت می‌زند هر لحظه‌ام تیری دگر
تیر چشمت می‌زند هر لحظه نخجیری دگر
زلف و رخ تو شب است و هم نور از جلال عضد غزل 136
1. زلف و رخ تو شب است و هم نور
زان حسن و جمال چشم بد دور
زهی کشیده دل ما به زلف در زنجیر از جلال عضد غزل 137
1. زهی کشیده دل ما به زلف در زنجیر
به بوی زلف تو ما دل نهاده بر زنجیر
سیه چاهی ست زلفت تار و دلگیر از جلال عضد غزل 138
1. سیه چاهی ست زلفت تار و دلگیر
در او دیوانگان بسته به زنجیر
افکند گل ز چهره خود روی پوش از جلال عضد غزل 139
1. افکند گل ز چهره خود روی پوش باز
وز بلبلان خسته برآمد خروش باز
ای ز رخ چون مه و زلف دراز از جلال عضد غزل 140
1. ای ز رخ چون مه و زلف دراز
صد درِ فتنه به جهان کرده باز
نازنینان و چار بالش ناز از جلال عضد غزل 141
1. نازنینان و چار بالش ناز
خاکساران و آستان نیاز
گشت خط بر گرد آن رخسار چون گلنار از جلال عضد غزل 142
1. گشت خط بر گرد آن رخسار چون گلنار سبز
همچو در باغی که گردد دامن گلزار سبز
دردی از هجر تو دیدم، که ندیدم از جلال عضد غزل 143
1. دردی از هجر تو دیدم، که ندیدم هرگز
و آنچه این بار کشیدم، نکشیدم هرگز
دلبر نرفت بر سر عهد و وفا هنوز از جلال عضد غزل 144
1. دلبر نرفت بر سر عهد و وفا هنوز
در سینه کینه دارد و در سر جفا هنوز