جلال عضد

ای از می عشق تو دلم مست

بر سنگ غم تو جام صبرم

من واله و چشم تو برابر

با عشق، خرد ستیزه می کرد

جانا چه بد است عادت او

آن را که ارادتی ست داند

از دل مطلب وفا جلالا

آن کاو سرِ دردِ دوست دارد