غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دلبر به هر چه گفت به قولش وفا نکرد با این دل رمیده به غیر از جفا نکرد

2 بیچاره دل به درد غمش شد اسیر و او از لطف خویش درد دلم را دوا نکرد

3 عهدی ببست با من بیچاره پیش ازین دل برد آن نگار و به عهدش وفا نکرد

4 دل برد و تن به دست بلای فراق داد آن بی حفاظ با من مسکین چه ها نکرد

1 پیش روی تو دلم از سر جان برخیزد جان چه باشد ز سر هر دو جهان برخیزد

2 عاشق سوخته گر بر سر خاکش گذری از لحد نعره زنان رقص کنان برخیزد

3 در میان من و تو پیرهنی مانده حجاب با کنار آی که آن هم ز میان برخیزد

4 چند در خواب رود بخت من شوریده وقت آنست که از خواب گران برخیزد

1 الا ای سرو ناز نازپرورد تنت بادا جدا از رنج و از درد

2 عزیز من خبر داری ز حالم که روز هجر تو با ما چها کرد

3 نگارینا به حالم رحمت آور که با غم جفتم و از و صل تو فرد

4 تو می دانی که از هجر تو دارم سرشکی ارغوانی و رخی زرد

1 دلبر برفت و بر دل تنگم نظر نکرد وز آه سوزناک جهانی حذر نکرد

2 بگرفت اشک ما دو جهان سر به سر ولی آن بی وفا ز لطف سوی ما گذر نکرد

3 آهم گذشت و بر فلک هفتمین رسید وز هیچ نوع در دل سختش اثر نکرد

4 دانی که دیده ی من مهجور مستمند بی روی آن نگار نظر در قمر نکرد

1 نه درد عشق را پنهان توان کرد نه صبر اندر غم هجران توان کرد

2 نه بر وصلش توانم شاد گشتن نه از دست غمش افغان توان کرد

3 چو زلفش بس پریشانست ما را کجا فکر سر و سامان توان کرد

4 چنین دردی که من دارم ز هجران کجا درد مرا درمان توان کرد

1 منم از درد هجران چون گلی زرد شکفته در فراقت با غم و درد

2 به درد روز هجرانت نگارا جدا کردی مرا از خواب و از خورد

3 به غم جفتم ز درد دوری تو چرا داری ز وصل خود مرا فرد

4 شدم در ششدر هجران گرفتار از آن تا باختم با عشق او نرد

1 یا رب فلک برین دل مسکین چه ها نکرد یک لحظه با مزاج خودم آشنا نکرد

2 دایم ستم بود هنر و جور پیشه اش روزی به سهو با من مسکین وفا نکرد

3 بس خون دل ز دیده فروریختم ز غم هرگز زمانه رحم بدین مبتلا نکرد

4 بر هر که مهر بسته شد از مهر روی دوست ننشست تا مرا به ضرورت جدا نکرد

1 تا چند دل از هجر تو بیهوش توان کرد زهر شب هجران رخت نوش توان کرد

2 آتش چه زنی از رخ خود در من از این بیش بر آتش هجران تو سر پوش توان کرد

3 یکباره بکش تا برهم از غم هجران بر آتش غم تا به کی این جوش توان کرد

4 با آنکه جفا بر من دلداده پسندی ای دوست وفای تو فراموش توان کرد

1 یاری که در او وفا نباشد با ماش بجز جفا نباشد

2 ما را بکشد به درد روزی اندیشه اش از خدا نباشد

3 خونم ز ستم به راه ریزد از دیده و خون بها نباشد

4 بر من ستم ای نگار مپسند زیرا که چنین روا نباشد

1 درد مرا مگر ز طبیبم دوا رسد فریاد خستگان بلا هم خدا رسد

2 آن جور و خواریی که تو کردی به جان من گر برکشم ز سینه خروشی مرا رسد

3 عشّاق روی خوب تو بسیار در جهان وصلت کجا و من به کجا کی به ما رسد

4 حال من گدای ستمدیده حزین روزی مگر به سمع تو ای پادشا رسد