غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 نه صبر از وصل جانان می توان کرد نه هجران بر خود آسان می توان کرد

2 نه با دل بر توان آمد به تدبیر نه از وصل تو درمان می توان کرد

3 نه سرّ عشق با کس می توان گفت نه منع روز هجران می توان کرد

4 نه ز لعل تو کامی می توان یافت نه ترک آب حیوان می توان کرد

1 ناتوان چشم تو تا میل به مخموری کرد دل سرگشته ی من باز ز تن دوری کرد

2 ای خجل گشته ز روی تو زبان طبعم که چرا نسبت رویت به گل سوری کرد

3 تا سر زلف تو چین یافت خطا کرد بسی که به ملک دل من دعوی فغفوری کرد

4 تا دل من شود از شهد لبش شیرین کام مدّتی بر در بستان تو زنبوری کرد

1 اگرچه بر دلم از هجر صد ستم باشد ولی امید وصال ار بود چه غم باشد

2 وگرچه خسته و زاری دلا مباد آن روز که سایه غم او از سر تو کم باشد

3 قدم به پرسش بیمار نه که خواهم کرد هزار جان گرامی فدا گرم باشد

4 دلم ز روز فراقت به جان رسید کنون گرش به وصل نوازی شبی کرم باشد

1 مرغ جان من دلخسته هوا می گیرد بوی زلف تو هم از باد صبا می گیرد

2 ماه و خورشید جهان را به یقین می دانم کز رخ روشن تو نور و ضیا می گیرد

3 طوبی و نارون اندر چمن باغ بهشت از قد و قامت تو نشو و نما می گیرد

4 ای طبیب دل پردرد نگویی با من کز من خسته ملال تو چرا می گیرد

1 دوای درد دوری صبر دارد کسی کاو عشق ورزد صبر کارد

2 اگرچه عشق و صبر از هم بود دور ز دیده عاشقی گر خون ببارد

3 به بادی کز سر کوی تو خیزد دلم در خاک راهش جان سپارد

4 به پای آن کنم جان را که هرگز سرش سودای عشق ما ندارد

1 بر سر مات اگر گذر باشد از من بی دلت خبر باشد

2 ایمن از داد دادخواه مشو ناله ام را مگر اثر باشد

3 گرچه بی عقل و دانش و خردم درس عشق توأم زبر باشد

4 به سر کویت ار فرود آید دل در آنجا کیش سفر باشد

1 باد بویی ز سر زلف پریشان آورد باد جانش به فدا کز بر جانان آورد

2 آتش عشق تو می سوخت درون دل ما خاک کوی تو مگر باد به درمان آورد

3 داده بودم سر و سامان ز غم عشق به باد سر سرگشته ما باز به سامان آورد

4 ز وجودم رقمی بیش نبودی باقی نکهت زلف تو از نو به تنم جان آورد

1 دلم پردرد و درمانش نباشد شبان هجر پایانش نباشد

2 قدم در راه عشقی چون توان زد که سر حدّ بیابانش نباشد

3 چه مشکل حالتی باشد کسی را که وصل دوست آسانش نباشد

4 بزد بر جان مسکین ناوکی چند که در دل نوک پیکانش نباشد

1 دل عاشق چرا شیدا نباشد به عشق اندر جهان رسوا نباشد

2 نگویی تا بکی ای شوخ دلبند تو را پروای وصل ما نباشد

3 به بستان ملاحت سرو باشد ولی چون قد او رعنا نباشد

4 کدامین دیده در وی نیست حیران مگر چشمی که او بینا نباشد

1 مژده‌ای دادم صبا ای دل که جانان می‌رسد درد دوری را بده تسکین که درمان می‌رسد

2 باد نوروزی پیامی می‌دهد سوی چمن کان گل خوشبو در این زودی به بستان می‌رسد

3 گرچه محرومی ز روز دولت وصلش دلا شکر می‌کن کاین شب هجران به پایان می‌رسد

4 گرچه در هجران آن دلبر ز غم سرگشته‌ای غم مخور کز دولت وصلش به سامان می‌رسد