ما را وصال دوست میسّر از جهان ملک خاتون غزل 681
1. ما را وصال دوست میسّر نمی شود
دل جز به بوی زلف تو رهبر نمی شود
شب نیست کز غمت جگرم از جهان ملک خاتون غزل 682
1. شب نیست کز غمت جگرم خون نمی‌شود
وز راه دیده‌ام همه بیرون نمی‌شود
دلبر از شوخی و عیاری از جهان ملک خاتون غزل 683
1. دلبر از شوخی و عیاری دل از دستم ربود
در فراق خود مرا بنشاند بر آتش چو عود
به ذات پاک خداوند و از جهان ملک خاتون غزل 684
1. به ذات پاک خداوند و عزّت معبود
که نیستم به جهان غیر وصل او مقصود
دلبرم تا دل از برم بربود از جهان ملک خاتون غزل 685
1. دلبرم تا دل از برم بربود
خون دل را ز دیده ام پالود
تربیت در آب و گل گل‌های از جهان ملک خاتون غزل 686
1. تربیت در آب و گل گل‌های رنگین می‌دهد
بعد از آن در چشم عشّاقانش تمکین می‌دهد
نسیم صبح مگر از دیار از جهان ملک خاتون غزل 687
1. نسیم صبح مگر از دیار ما آید
که بوی نکهت زلف نگار ما آید
مرا چو دامن وصلت شبی از جهان ملک خاتون غزل 688
1. مرا چو دامن وصلت شبی به دست آید
و یا ز زلف تو تاری گرم به شست آید
هر دل که نه پردردست از جهان ملک خاتون غزل 689
1. هر دل که نه پردردست آن دل به چه کار آید
وآنکس که نشد عاشق خود چون به شمار آید
نه دلبری که دلم زو دمی از جهان ملک خاتون غزل 690
1. نه دلبری که دلم زو دمی بیاساید
نه همدمی که به دردم دمی به کار آید
مگر روزی شب هجران سرآید از جهان ملک خاتون غزل 691
1. مگر روزی شب هجران سرآید
درخت وصل جانان در برآید
نشستم تا مگر ماهی برآید از جهان ملک خاتون غزل 692
1. نشستم تا مگر ماهی برآید
نگاری نازنین از در درآید