غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 تا دو زلف تو پیچ و تاب آورد شور در حال شیخ و شاب آورد

2 رشک روی تو ای پریچهره لرزه در چشم آفتاب آورد

3 روی چون آفتاب دوست بدید دیده ی ما به دیده آب آورد

4 جان چو مشتاق بود بر وصلت از دل سوخته کباب آورد

1 دلم ز غصّه هجران همیشه خون باشد ندانم عاقبت او ز عشق چون باشد

2 هوای زلف تو چندان دلم به سر دارد که دایم از غم عشق تو سرنگون باشد

3 کسی که روی تو را دید و عشق با تو نباخت توان نبشت به فتوی که از جنون باشد

4 ز هجر روی تو بیچاره مردم دیده ز سوز سینه ی من در میان خون باشد

1 فریاد کاین طبیب به دردم نمی رسد دستم به دور وصل تو هر دم نمی رسد

2 مجروح شد دلم به سر نیش اشتیاق مشکل که از وصال تو مرهم نمی رسد

3 راضی شدم به نکهت زلفین دلکشت فریاد و الغیاث که آن هم نمی رسد

4 دلدار اگرچه همدم یاران محرمست ما را به غیر غم ز تو همدم نمی رسد

1 از بحر غم دلم به کرانه نمی‌رسد کشتی وصل ما به میانه نمی‌رسد

2 چندان که آه می‌زنم از تیغ جور تو آن تیر آه ما به نشانه نمی‌رسد

3 چون زلف دلبران دل سرگشته‌ام ز غم آشفته شد چنانکه به شانه نمی‌رسد

4 بسیار محنتی به جهان دیده‌ام ولی هیچم به درد جور زمانه نمی‌رسد

1 اگرچه درد دلم آشکار نتوان کرد به قول مدّعیان ترک یار نتوان کرد

2 صبا برو ز من خسته با نگار بگو که بیش از این به فراق انتظار نتوان کرد

3 بیا بیا که برآریم یک نفس باهم که اعتماد بدین روزگار نتوان کرد

4 ز درد عشق تو سرّیست در درون دلم که نزد مدّعیان آشکار نتوان کرد

1 خوش آن شبم که ز روی تو ماهتابی بود امید صبح وصالم به آفتابی بود

2 خوش آن زمان که به روی تو برگشادم چشم خوش آن دمی که به وصلت مرا شتابی بود

3 جمال روی تو را من نشان نیارم داد چه جای این مگر آن خود خیال و خوابی بود

4 به راه بادیه ی شوق و کعبه مقصود زلال وصل تو جستیم و خود سرابی بود

1 دل را نسیم زلف معنبر دوا بود تا دوست را عنان عنایت کجا بود

2 من زهر شربت شب هجران چشیده ام شهد لبت به جام رقیبان چرا بود

3 من تشنه ام به آب زلال وصال تو سیراب دیگری ز لبت کی روا بود

4 حسن و وفا از آنکه ندارند اتفّاق هر جا که مهوشیست چنین بی وفا بود

1 جادوی چشمان شوخت چاره سازی می کند حاجب کنج دهانت حقّه بازی می کند

2 خوش نسیمی می وزد از بوی زلفت صبحدم زآنکه باد صبح با زلف تو بازی می کند

3 زلف تو عمرمنست و هیچ می دانی که عمر همچو زلف سرکشت میل درازی می کند

4 مردم چشمم به محراب دو ابرویت ز هجر خرقه جان را به خون دل نمازی می کند

1 عشاق مهر روی تو از جان خریده اند مهرتو را ز هر دو جهان برگزیده اند

2 تا آشنای کوی تو گشتند در جهان حقّا که از محبّت عالم بریده اند

3 در شاه راه عشق تو مدهوش و عاششقند خفتند با خیال تو و ز جان بریده اند

4 هر کس که سر نهاد به پای تو بی ریا کردند سر فدا و رخت را ندیده اند

1 دل از تاب شب هجرانش خون شد تن مسکین ز آه دل زبون شد

2 ز دل نالم نگارا یا ز دلدار ز دیده کاو دلم را رهنمون شد

3 میان خون دل او را بهشتم ندانم حال آن بیچاره چون شد

4 چو دیدم عارض چون آفتابش دل من همچو زلفش سرنگون شد