غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 دلم در شست زلفت گشت پابند شده در بند زلفت نیک خرسند

2 من دلخسته در هجرانت گویم جفا بر عاشق دلداده تا چند

3 گره بگشای از زلف زره پوش ندارم بیش از این ای دوست در بند

4 ز صبرم تلخ شد کام دل ریش بکن درمانم از لبهای چون قند

1 به ذات پاک خداوند و عزّت معبود که نیستم به جهان غیر وصل او مقصود

2 گرم به تیغ زنی ور دلم بیازاری ز جان و دل سر طاعت نهاده ام به سجود

3 تویی که از من و حال منت فراغت هست منم که با همه جوری ز تو شدم خشنود

4 زلال وصل تو گفتم نشاند آتش دل ولی نشاند بر آتش مرا به عادت عود

1 زین بیش با فراق توأم ساختن نبود تدبیر دل ز عشق تو پرداختن نبود

2 گفتم به صبر چاره وصلش کنم ولیک با روز شوق جز سپر انداختن نبود

3 چون من قتیل عشق تو بودم به قصد ما حاجت تو را به تیغ برافراختن نبود

4 بشکست قلب ما غم عشقت که با فراق بازوی صبر و پنجه در انداختن نبود

1 تا که شمع جمال او برشد حال پروانه نوع دیگر شد

2 پرتوی نور او بتافت ولیک جان شیرین او در آن سر شد

3 تا نشستم به مکتب غم تو درس عشقت تمامم از بر شد

4 زان تبسم که می کنی جانا پیش لعلت شکر مکدّر شد

1 تا مدار فلک و دور جهان خواهد بود دل من طالب وصل تو به جان خواهد بود

2 بر من خسته نظر گر فکنی از سر لطف اثر همت صاحب نظران خواهد بود

3 دیده تا بر قد آن سرو روان بگشایم خونم از دیده ی غم دیده روان خواهد بود

4 خسته بار فراق توأم ای جان عزیز گل وصل تو به دست دگران خواهد بود

1 مرا با درد عشقت آفریدند میان عاشقان ما را گزیدند

2 دل و جان در سر کار تو کردیم جهانی قصه ی دردم شنیدند

3 بسی گشتند در بستان فردوس چو بالایت سهی سروی ندیدند

4 عجب نامهربانی با من ای دوست چرا مهر تو را از ما بریدند

1 جمال روی تو بر ملک دل چو سرور شد دو چشم بخت من از دیدنش منوّر شد

2 چو آفتاب جمالت برآمد از مشرق جهان حسن و لطافت تو را مقرّر شد

3 چو روشنی رخت دید آفتاب ز رشک تبش گرفت و ضرورت مطیع و چاکر شد

4 رخم ز جور چو زر گشت و نیک می دانی که خیل وجه تو از مال ما توانگر شد

1 با قامت تو سرو به بستان چه می کند گل با رخت بگو به گلستان چه می کند

2 چون بر گل رخ تو چو من عندلیب نیست در مدح روی خوب تو دستان چه می کند

3 هر دیده کاو فروغ رخت را ز دور دید آخر بگو که شمع شبستان چه می کند

4 خسرو چو یافت آن لب شیرین به کام دل با لعل دلکشت شکرستان چه می کند

1 رمید دل ز من خسته پیش دلبر شد دماغ جان ز سر زلف او معطّر شد

2 چو روی آن بت رعنا بدید از سر شوق ز جان غلام رخ یار ماه پیکر شد

3 اگرچه زلف سیاهت به شب رهش گم کرد به بوی عنبر ساراش باز رهبر شد

4 به یاد دوش کشیدم به خواب طرّه یار دو دستم از سر زلفین او معنبر شد

1 وقت آنست که دلبر ز جفا باز آید با من خسته دل سوخته دمساز آید

2 بلبل دلشده نالان ز زمستان فراق شد بهاران که دگر باره به آواز آید

3 رونق باغ و گلستان نبود بی رخ تو مگر از سایه شمشاد تو با ساز آید

4 مرغ جانم شده پا بست بدام سر زلف گل رویت چو نمایند به آواز آید