شکر یزدان که مرا مژده از جهان ملک خاتون غزل 716
1. شکر یزدان که مرا مژده جانان برسید
عاقبت درد مرا نوبت درمان برسید
عاقبت درد من خسته به از جهان ملک خاتون غزل 717
1. عاقبت درد من خسته به پایان نرسید
سر سرگشته ام از وصل به سامان نرسید
دل به درد آمد و از دوست از جهان ملک خاتون غزل 718
1. دل به درد آمد و از دوست به درمان نرسید
عهد بشکست دلارام و به پیمان نرسید
در سرابستان جان تا از جهان ملک خاتون غزل 719
1. در سرابستان جان تا قد او بالا کشید
سیل چشمم در فراقش میل بر دریا کشید
آنچه دل حزین من از جور از جهان ملک خاتون غزل 720
1. آنچه دل حزین من از جور او کشید
نه دیده دیده باشد و نه گوش کس شنید
ای عکس طلعت تو فروغ از جهان ملک خاتون غزل 721
1. ای عکس طلعت تو فروغ جمال عید
ابروی تست در نظر ما هلال عید
گفته ام درس ثنای تو از جهان ملک خاتون غزل 722
1. گفته ام درس ثنای تو ز جان در شب عید
گرچه از دولت وصل تو بعیدیم به عید
چه چاره چونکه دل از از جهان ملک خاتون غزل 723
1. چه چاره چونکه دل از وی به کام دل نرسید
زلال لعل لب او به کام دل نچکید
به صد امید درآمد دلم از جهان ملک خاتون غزل 724
1. به صد امید درآمد دلم به کوی امید
بداد جان عزیز و ندید روی امید
ای دوستان ای دوستان از جهان ملک خاتون غزل 725
1. ای دوستان ای دوستان آخر مرا یاری کنید
افتاده ام در بحر غم یکباره غمخواری کنید
ای صبا بویی از آن زلف از جهان ملک خاتون غزل 726
1. ای صبا بویی از آن زلف پریشان به من آر
مژده ای زآن گل سیراب به سوی چمن آر
ای بر دلم از فراق صد از جهان ملک خاتون غزل 727
1. ای بر دلم از فراق صد بار
ناگشته به وصل شاد یک بار