غزلیات در دیوان اشعار جهان ملک خاتون

1 آنکس که مرا از دو جهان یار گزین بود برگشت ز عهد من و شرطش نه چنین بود

2 دل بردی و بر آتش هجرم بنشاندی امّید من و عهد تو ای دوست نه این بود

3 شادیم که جان در غم عشق تو بدادیم زآن رو که غمت در دل من نقش نگین بود

4 گفتم که شبی دست به وصلم نگرفتی گفتا چه کنم دشمن بدخو به کمین بود

1 یاری که همه میل دلش سوی وفا بود برگشت و جفا کرد و ندانم که چرا بود

2 بر حال من دلشده ی زار نبخشود این نیز هم از طالع شوریده ی ما بود

3 از هجر تو هر چند که کردیم شکایت با وصل تو گویی نفس باد صبا بود

4 آن عهد که بستی و دگر بار شکستی حقّا که نه از پیش من از پیش شما بود

1 کامم ز نوش داروی وصلت روا نبود بر درد من ز وصل تو هرگز دوا نبود

2 بر درد هرکسی ز لب تو دوا برند بر درد این غریب ستمکش چرا نبود

3 جان در وفا و مهر تو دادیم مردوار با مات جز ملامت و جور و جفا نبود

4 نام وفا نبود به عالم ستمگرا یا بود و در مزاج تو هرگز وفا نبود

1 تا چند ز هجرت دلم ای یار بنالد بی روی تو شب تا به سحر زار بنالد

2 از حسرت لعل شکرین تو چو طوطی در بند قفس گشته گرفتار بنالد

3 هر شب به سر کوی تو از درد جدایی فریادکنان از غم دلدار بنالد

4 باور نتوان داشت از او لاف محبّت گر عاشق گل در چمن از خار بنالد

1 نه دلبری که دلم زو دمی بیاساید نه همدمی که به دردم دمی به کار آید

2 نه دوستی که بپرسد ز حال زارم را نه محرمی که بگویم چنانچه می باید

3 به غیر مردم چشمم که در غم هجران به زجر خون دلم را ز دیده پالاید

4 بگو که با که توان گفت حال زارم را به غیر باد که از کوی دوست می آید

1 دلبران را وفا نمی باشد لطفشان جز جفا نمی باشد

2 مهربانی و بنده پروردن بینشان گوییا نمی باشد

3 همچو سرو سهی چرا میلش دمکی سوی ما نمی باشد

4 از لب لعل آن نگار شبی کام جانم روا نمی باشد

1 دلبرا مسکین دل من در غمت دیوانه شد با غم هجران رویت روز و شب همخانه شد

2 در کنار ما نمی آید شبی سرو قدت لاجرم در بحر غم جویای آن دردانه شد

3 آشنایی بود ما را در ازل با عشق تو از چه رو با من چنان آن بی وفا بیگانه شد

4 بود ما را پیش از این در تن دلی محزون تنگ واین زمان عمریست کان هم در پی جانانه شد

1 بیشتر خلق جهان در پی جاه و درمند ز وفا دور و جفاجوی و نه اهل کرمند

2 روزگاریست پرآشوب که از خلق جهان حذر اولیست که یاران وفادار کمند

3 وحشتی از همه دارند ندانم که چرا همچو آهوی چرا گشته ز مردم برمند

4 بهر یک نان که مبادا به جهانش سفله هست امکان که تهیگاه هم از هم بدرند

1 عاشقان گل رخسار تو بستان طلبند وز قد سرو وشت شیوه و دستان طلبند

2 همچو پروانه سرگشته دل خلق جهان بر فروغ رخ تو راه شبستان طلبند

3 بلبلان را همه فریاد و فغان دانی چیست عاشقانند و به بستان گل بستان طلبند

4 در فراق رخ تو ناله برآورد هزار ناله و سوز سحرگاه ز دستان طلبند

1 چون عارض دلجوی بتم ماه نباشد ور ماه بود ساکن خرگاه نباشد

2 از آه دل سوخته ی ما حذری کن کان دم زنم آهی که کس آگاه نباشد

3 روی از من بیچاره بپوشید به تندی بر آینه تندی بجز از آه نباشد

4 تا چند زنم حلقه صفت سر به در یار گویند برو در حرمت راه نباشد